ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν μείνω φέτος πίσω τον Αύγουστο θα υπάρχουν δύο αιτίες. Η πρώτη δεν είναι της παρούσης. Η δέυτερη αφορά στο ότι έχω βρεθεί εντελώς μόνος μου στο θέμα διακοπές.Και έτσι καλούμαι στα 32 μου και ενώ είχα μάθει τα προηγούμενα καλοκαίρια εδώ και χρόνια να πηγαίνω με τους φίλους μου και τις σχέσεις μου κάπου, να διασκεδάζω, να γνωρίζω κόσμο και να δημιουργώ αναμνήσεις, τώρα να αντιμετωπίζω το ενδεχόμενο να μείνω στην πόλη μου χωρίς επιλογές. Η σκέψη του να πάω μόνος μου κάπου, απασχολεί το μυαλό μου καιρό τώρα, αφού ούτως ή άλλως θα επέλεγα ένα χαλαρό μέρος με ελεύθερο κάμπινγκ και όλα τα συναφή. Αγκίστρι, Γαύδο, Χιλιαδού κλπ... Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: Θα πας όπου πας και θα θέλεις να γνωρίσεις κόσμο, αφού κακά τα ψέμματα, το ¨πάω μόνος κάπου¨ σε κάνει να έχεις και αυτό στην άκρη του μυαλού σου. Όσες βουτιές κι αν κάνεις, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, κάποια στιγμή θα νιώσεις πως θες να μιλήσεις.Αν όμως πας σε ένα μέρος, στο όποιο μέρος και δεν καταφέρεις να έχεις καμιά επικονωνία με κανέναν, θα σε τρώει το άγχος και η πίεση του ότι κάνεις κάτι λάθος. Πρόσφατα ήμουν σε ένα μέρος ανάλογο με την παρέα μου, είδα κόσμο που ήταν κατά μόνας εκεί και το ζήλεψα. Πως υποστηρίζεται άραγε μια τέτοια προσέγγιση στις διακοπές;