ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοιταω με μισοκλειστα ματια το μεγαλο ρολοι του απεναντι τοιχου.Λιγες ωρες μετα τις 12.Ο νεος χρονος....ηρθε?? Ναι ειχε ερθει??Τοτε που ησουν μαζι με την οικογενεια σου και ειχες φορεσει εκεινο το χαμογελο σου που φυλας ειδικα για τις γιορτες και τα γενεθλια,εκεινο που καλυπτει με αρκετη επιτυχια που γεννηθηκε μαζι σου την ημερα που εσυ ειχες δει " το φως του ηλιου" οπως το λενε ποιητικα.Τι ειρωνεια....τη λαμπα ενος δωματιου ειδες και μερικους γιατρους και νοσοκομες.Γιατι οι ανθρωποι εχουμε την ταση να εξευγενιζουμε τα συμβαντα??Σε εκεινο το δωματιο του νοσοκομειου , μαζι με εκεινη τη ζωη που ειχε αποβιβαστει ειχε ερθει ,συνεπιβατης,και μια θλιψη που δεν εχει ονομα, απτη υποσταση εχει ομως υπαρξη .Και αυτη η υπαρξη ειναι που σε διαλυει,σου καει το κορμι, σου τρωει τα σωθικα και ,αχορταγη καθως ειναι ,εχει βαλει στο ματι και την ψυχη σου ."Ευκολη λεια " συλλογιζεται τριβοντας τα χερια.Και εκεινη ανικανη να αντισταθει στην επερχομενη καταστροφη καθεται και περιμενει στωικα το θανατο της. "Μα δεν πεθαινει η ψυχη....η ψυχη ειναι αθανατη" μου απανταει ο μεγαλος φιλοσοφος ,ο Σωκρατης ." Ελα τωρα ρε μεγαλε ,που παρεξηγηθηκες επειδη σου θιξαμε τις θεωριες .Λες και δεν ξερεις ποσο σ'αγαπω! Αλλωστε...και εγω τασσομαι υπερ της αθανασιας της ψυχης ,αλλα να...καποιες φορες αυτη η θλιψη μου με καθοριζει ,μου επιβαλλει θεωριες,σκεψεις,ιδεες ,θεσεις που εχω εχω προ πολλου απορριψει προ πολλου.Και ειμαι η ηττημενη του πολεμου.Παντα η ηττημενη δεν ημουν αλλωστε?-"Αφου δεν το σηκωνεις το ποτο μωρε ,γιατι σου χαρισες τοση αφθονη ποσοτητα αλκοολ?ανασηκωνομαι απο το κρεβατι σχεδον τρομαγμενη" Ποιος μιλησε??" σκεφτομαι και κανω τη σκεψη μου λογια. Επειτα θυμαμαι πως η " απαρτια" εχει διαλυθει .Η " δωδεκα και μια" ειχε παρελθει,τα "καλη χρονια" ειχαν ειπωθει,οι αγκαλιες και τα φιλια ειχαν δοθει και ο καθενας ειχε επιστρεψει στο δικο του κοσμο,στη δικη του φυλακη.Ετσι και εγω ημουν κλειδωμενη στη δικη μου φυλακη, στο δωματιο μου να αφουγκραζομαι τον αποηχο των αναστεναγμων της χθεσινης νυχτας.Τα ακουστικα στα αυτια μου...Αντι να το παιξω ερωτευμενη,σαν και αυτες που πληγωθηκαν απο τα βελη που ριχνει εκεινο το αγγελακι ,ακουγοντας το " Ο βυθος σου" του Χατζηγιαννη μοιρολογωντας για τον ερωτα μου με τα δακρυα να περπατανε αρχικα και μετα να τρεχουν στα μαγουλα μου ποτιζοντας το μαξιλαρι μου και βρεχοντας τις μπουκλες που ακουμπαν στο προσωπο μου αποφασιζω να ακουσω το "Εκεινη" .Η φωνη του Φοιβου Δεληβορια ,βραχνη,νοσταλγικη,μιλαει στα αυτια μου.Μου λεει για τον καταλυτικο,δηθεν,ρολο της γυναικας στη ζωη ενος ανδρα.Ετσι τουλαχιστον ειχα συμπερανει εγω πως αυτος ειναι ο απωτερος σκοπος του τραγουδιου οταν τα λογια και οι νοτες του τραγουδιου ειχαν πρωτοεπισκεφθει τα αυτια μου υποκινοντας μια φιλοσοφικη αντιπαραθεση μεταξυ εμου και του εαυτου μου.Ηλεκτρικη κιθαρα,νραμς,πιανο και τι αλλο??Ααα ναι εγω ,παντα εγω ,κουλουριασμενη στο κρεβατι μουμε το αλκοολ να ρεει στο αιμα μου,σκεπασμενη ως στο λαιμο με μια ξεφτισμενη κουβερτα."Τρυπαω τον τοιχο και σκοτωνομαι και σκοτωνομαι και σκοτωνομαι και σκοτωνομαι.." επειμενει ο Δεληβοριας."Ελα ρε ,σοβαρα??" αυθαδιαζω στον τραγουδιστη"Εγω εχω ηδη σκοτωθει ,με σκοτωσε ο ιδιος μου ο εαυτος!","Τι?, Οχι? Για τολμα να το αρνηθεις .Να δω και τα επιχειρηματα σου ομως καθως θα υποστηριζεις το αντιθετο!"Αρχιζω να γελαω δυνατα,χαιρεκακα,απελπισμενα"Εισαι μεθυσμενη!""Ναι ,γιατι αυτο σε βολεύει να πεις!"Το τραγούδι ακόμη παίζει στα αυτιά μου σε replay.Ακουω την ηλεκτρική κιθάρα και μία άγρια χαρά με πλημμυρίζει.Τα χείλη μου μισάνοιχτα ,τα μάτια μου ερμητικά κλειστά, αρνούμενα να δουν την ασχήμια του εαυτου μου και η καρδιά μου απελπισμένη χτυπάει σαν τρελή .Και όμως σιγά -σιγα η φωνή του Δεληβοριά όσο δυνατή και αν την έχω καταστησει με το κουμπι της έντασης του κινητού αποσιωπάται ,σταδιακά από μία άλλη φωνή ,γνώριμη και άγνωστη μαζί που γεννά μία πρωτόγνωρη ελπίδα μέσα μου δηλητηριαζοντας τη θλίψη μέσα μου προδιαγραφοντας το θανατο της .Μα ποια είναι η φωνή αυτή που τολμάει να με απομακρυνει ανεπιστρεπτι από τη δυστυχία μου? Απο τον κόσμο της απελπισίας που έφτιαξα αποκλειστικα για εμένα και δεν δέχομαι επισκεπτες και ποσο μάλλον επικείμενους απαγωγους.Τοσο μελωδική φωνή φωνή...Ααα ναι ! Είναι η φωνή του Αλκινοου Ιωαννιδη ,εκεινου που ακούω κάθε φορά που θέλω να καταλαγιάσει η τρικυμία της ψυχής μου ...Σε αυτό το επίμονο " σκοτωνομαι" του Δελιβορια αντιπαραθετει ήρεμα και γλυκα μία φράση παρακινωντας με να την επαναλάβω δυνατά .Αδυνατω να αντισταθω ,βγαίνω από τον κόσμο της δυστυχίας μου με την κρυφή αίσθηση πως για έναν περιεργο λόγο από εδώ και στο εξής θα μου απαγορευτεί η είσοδος .Τα χείλη μου ,ξεβαμμενα σχεδόν,με ίχνη κραγιόν από τη βραδιά που με αποχαιρετάει σιγά σιγά ψιθυρίζουν μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο :"μα οριστικά θα έχεις χαθεί μονάχα αν το διαλέξεις...!"