ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν 3-4 χρόνων οταν χώρισαν οι γονείς μου. Ακομα θυμάμαι διαφορα σκηνικά στο σπίτι με φωνές και γω να κλαίω στο δωματιο μου. Από τη πρώτη στιγμή που έφυγε ο πατέρας μου από το σπίτι έπρεπε να χωρέσω όλη μου τη ψυχή σε μια βαλίτσα. Δευτερα-τριτη-Τετάρτη-πεμπτη στη μαμά και τις υπολοιπες στο μπαμπά. Πέρα δώθε απο τα 5 μου μέχρι και σήμερα στα 24 μου. Μέχρι την ηλικία των 15 δεν με απασχολούσε και τόσο, δεν με ενδιέφερε τι ρουχα θα παρω μαζι μου. Τα αγόρια ουτως ή αλλως δεν φημιζομαστε για τις στυλιστικες μας απόψεις ειδικά στην ηλικια των 13 ετών. Ωστόσο μετα τα 15 απο ψυχοφθόρο είχε καταντήσει και σωματικά κουραστικό. Μια τσαντα ρουχα, μια τσαντα βιβλία και μια τσάντα για το μπασκετ. 3 τσάντες, καθε εβδομάδα, για χρονια. Μέσα σε όλη αυτή την εβδομαδιαία μετακόμιση θυμάμαι σχόλια του πατερα μου που αφορουσαν την μητερα μου, από απλά μέχρι και πιο προσβλητικά, "καλα δε σου έβαλε ζακέτα?" " χαζή ειναι?" " εγω κανω τοσα δρομολόγια για σενα, εκείνη κάθεται" " εγω σου πληρώνω το φροντιστήριο, να της πεις δε δινω και σε αυτη λεφτα" κ.α. Κλασσικά φαινόμενα σε ενα διαζύγιο δε με πείραξε ποτε αυτό να σας πω την αλήθεια γιατί παντα ήξερα τι ανθρωπος ειναι η μανα μου. Εκεινη πάντα με ρώταγε τι κανει ο μπαμπάς? και σταματαγε εκει. Μέχρι να γίνω 18 δεν ειχε πει την παραμικρή άσχημη κουβέντα για εκείνον. Μεγαλώνοντας λοιπόν σε ενα περιβάλλον καταναγκαστικής μετακόμισης, υποχρεωτικής υπακοής στον πατερα μου( καπου εδω να πω πως ο πατερας μου ειναι στρατιωτικος) μη τολμώντας να εκφέρω διαφορετικη άποψη απο εκείνον καθως "ειμαι μικρός και δεν ξερω τιποτα για τη ζωη", εφτασα σημερα στα 24 μου να ζω 2 ζωές. Σαββατο-Κυριακή-Δευτέρα-Τριτη να ειμαι ο εαυτός μου και τις αλλες να γίνομαι αυτο που πιστεύει ο πατερας μου πως ειμαι, ενας μικρος, κλειστός χαρακτήρας που δεν μιλαει δεν πράττει δεν ξερει τίποτα για τη ζωη και "δεν εχει δικαιωμα" να αντιμιλησει καθώς αυτο ειναι ένδειξη έλλειψης σεβασμου. Ολα αυτά περιγράφουν ενα κομματι της ιστοριας μου, σίγουρα εκεί εξω υπάρχουν πολυ χειρότερες καταστασεις αλλά δεν παύει η κατάσταση που βιώνω να με εξαντλεί ψυχολογικά. Κάποιοι θα αναρωτηθούν (και πολυ σωστά θα κανουν) γιατι δεν κανω κατι να φύγω απο αυτη την κατάσταση, γιατι δε παω να μείνω μόνος κ.λ.π. Σας ευχομαι απο τα βαθη της καρδιας μου να μην χρειαστεί να προσπαθήσετε να αιτιολογησετε τα συναισθήματα σας, να μην ακούσετε ποτε πως τα συναισθηματα σας ειναι λαθος και δεν πρεπει να νιώθετε ετσι, να μην χρειαστεί ποτέ "να ειστε υποχρεωμένοι" να κανετε ευτυχισμένους ανθρώπους με πράγματα που δεν θέλετε να κάνετε. Δεν αναζητώ την συμπόνια ή την συμπαράσταση, εδώ και ενα χρόνο η ψυχοθεραπεία με έχει βοηθησει αρκετα σε αυτους τους τομείς, αυτο που θέλω ειναι να ξερουν εκει εξω όσοι περνανε παρόμοιες καταστάσεις πως δεν ειναι μόνοι, ουτε λαθος, γιατι αυτα τα 24 χρόνια ένιωθα πως ειμαι μονος και πως ημουν εγω ο λάθος σε αυτη την κατασταση. Τελειώνοντας να υπενθυμίσω πως κανένας μας δεν ειναι υποχρεωμένος να σώσει την παρτίδα σε ενα παιχνίδι που δεν ρωτήθηκε ποτε αν θελει παίξει.