ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 και δεν έχω ιδέα τι είναι το instagram, ούτε πως λειτουργεί. Παλιότερα είχα facebook αλλά μου φαινόταν πραγματικά πολύ βαρετό και ανούσιο να κάθεσαι να βλέπεις άθελά σου τι κάνει ο ένας και ο άλλος, ειλικρινά δεν με ενδιέφερε ποτέ. Οπότε το διέγραψα οριστικά. Απορώ πως την παλεύουν οι μετα-φοιτητικές ηλικίες να κάθονται να ασχολούνται με αυτά (δικαιολογώ εν μέρει τις μικρότερες γιατί όσο να'ναι σε αυτές τις ηλικίες ανακαλύπτεις ακόμη το τι είσαι και που βαδίζεις) . Αντί να αρπάξεις ένα σακίδιο και να γυρίσεις τον κόσμο όσο μπορείς (ναι, γίνεται και με χαμηλά έξοδα φτάνει να έχεις οργάνωση), αντί να διαβάσεις βιβλία, αντί να βγεις έξω να περπατήσεις, να τρέξεις, να κάνεις ποδήλατο, αντί να αφήσεις το κινητό πάνω στο γραφείο και να το ακουμπάς μόνο όταν θες να μιλήσεις... ειλικρινά αναλώνεται τόσο μεγάλη και παραγωγική μερίδα πληθυσμού άδικα.Όλοι έχουμε ανασφάλειες, αλλά θεωρώ το ''like'' ακόμη πιο ανασφαλές. Προτιμώ να πάω ή να έρθει κάποιος να πει ''ωραίο, μου αρέσει αυτό'' και να κοιταζόμαστε. Και να αγγιζόμαστε, τυχαία ή μη. Προτιμώ οι ατελείωτες συζητήσεις να γίνονται από κοντά, κι όχι σε μια οθόνη. Εξάλλου στην οθόνη δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από ένα..σβήσιμο, ενώ εξ' επαφής ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Αυτό δεν είναι συναρπαστικό; Που πήγε το ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ στις ζωές μας; Γιατί δεν το επιδιώκουμε; Γιατί αφεθήκαμε έτσι σαν γενιά να κάνουμε μόνιμο (κι ανέραστο!) εραστή της ζωής μας την οθόνη; Προσωπικά...αρνούμαι να συμμετέχω σε όλο αυτό και όσο μπορώ θα ζω με τρόπο παλιάς κοπής, και καρφί δεν μου καίγεται αν με χαρακτηρίσουν συντηρητική προσωπικότητα.