ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν μια φορά και ένα καιρό μια μικρή πριγκίπισσα όμορφη… σε μέρη μακρινά… έπρεπε να περάσεις τρία βουνά και δύο ποτάμια να παλέψεις με δράκους και λιοντάρια για να φτάσεις κοντά της! Μα ακόμη και όταν έφτανες στο κάστρο που έμενε έπρεπε να περιμένεις γιατί δεν ήταν ποτέ εκεί… έπρεπε να την ψάξεις και να την κυνηγήσεις γιατί της άρεσε πολύ να τρέχει και να παίζει όλη μέρα με τις φίλες της… Κάποτε ήρθε σε αυτά τα μέρη ένα ας πούμε παιδί και από τότε που την αντίκρισε έμαθε να αγαπά ξανά και να χαμογελά και να ξεχνάει ότι του έκανε τη ζωή δύσκολη και ότι τον στεναχωρούσε… Ρώτησε και έμαθε για την μικρή πριγκίπισσα και δέχτηκε να παλέψει και με τα θηρία και να ανεβεί τα βουνά και να κολυμπήσει στα ποτάμια για να φτάσει κοντά της έστω και για μια φορά, να την αγγίξει και να της μιλήσει… Ώσπου μια μέρα τα κατάφερε και έφτασε κοντά της… αλλά χάρηκε τόσο που έχασε τα λόγια του… δεν ήξερε τι να πει, τι να κάνει και ύστερα άκουσε την πριγκίπισσα να του λέει ότι τον αγαπάει…. Τον αγαπάει? Μα πώς γίνεται αυτό? Έτσι απλά? Δεν ήταν ούτε, όμορφος ούτε πλούσιος, ούτε πρίγκιπας… είχε απλά συναισθήματα και αγάπη να δώσει, ότι λιγότερο μπορούσε να προσφέρει σε αντίθεση με τους άλλους που τα είχαν όλα και σίγουρα ήταν πιο ωραίοι από αυτόν… Έμαθε λοιπόν να είναι δίπλα στην πριγκίπισσα του να μην της λείψει τίποτα να της δίνει τα πάντα όχι μόνο αυτό που ήταν αρκετό μα και όλα τα αστέρια του κόσμου… ήθελε να την βλέπει να γελάει του ήταν αρκετό… και εκείνη στην αρχή του έδινε που και πού ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα χαμόγελο να τον κάνει να χαρεί… και έτσι ο καιρός περνούσε και ο ήρωας μας μάθαινε σιγά σιγά να αγαπά ξανά και να περιμένει την πριγκίπισσα του Ήρθε μια μέρα που χτύπησε όμως και έπρεπε να μείνει κλεισμένος μόνος στο σπίτι του και ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Αλλά το δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να βρει όμορφα λουλούδια γιατί θα ήταν τα γενέθλια της και δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της… ο αλχημιστής του χωριού του είχε πει να μην σηκωθεί για κανέναν λόγο γιατί αν το έκανε θα πονούσε για πάντα στη ζωή του μα προτίμησε να σηκωθεί και να βρει τα πιο όμορφα λουλούδια να της πάει! Προτιμούσε να πονάει στο σώμα παρά στην καρδιά… μα έκανε λάθος… γιατί εκεί στον πύργο της θα ήταν κι άλλοι και αυτή δεν ήθελε να ξέρουν πως υπήρχε κάποιος κοντά της σαν τον φίλο μας… και έτσι εκτός από το σώμα άρχισε να έχει και τον πόνο στην καρδιά.... Και ο καιρός περνούσε και ήταν πάντα δίπλα της γιατί δεν είχε κάτι άλλο να αγαπήσει του έφτανε η μικρή του πριγκίπισσα, ήταν μαγεμένος και δεν ήθελε να δεί τίποτα άλλο εκτός απο το χαμόγελο της και δεν ήθελε να μυρίσει τίποτα άλλο εκτός απο το άρωμα της... τον είχε μαγέψει και του είχε πάρει την καρδιά του...ήταν πάντα κοντά της σε καλό και σε κακό ακόμη και στα όνειρα του ήταν δίπλα της για να την προστατεύει και να την κάνει να γελάει. Μα αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος του, αγάπησε και έζησε με την καρδιά του και δεν ζήτησε τίποτα, δέχθηκε επίσης και το τίποτα σαν αντάλλαγμα. Ήθελε μόνο να νοιώσει αγάπη , να έχει κάποα να αγαπά και να τον αγαπάει τίποτε άλλο, θα έκανε αυτός τα υπόλοιπα... θα περνούσε μέσα απο την κόλαση για να δώσει την αγάπη του...του αρκούσε είχε φτάσει στον προορισμό του! Είναι δύσκολο τώρα...πέρνάς στα ίδια μέρη και νομίζεις πως είναι εκεί και σου χαμογελάει...σε αγκαλιάζει και σου ψιθυρίζει στο αυτί να σε κάνει να γελάσεις, να ακούσεις την καρδιά της και να θες να κρατήσει για πάντα...έκανα λάθς δεν άκουσα την καρδιά μου και δεν έβαλα όρια...το όριο ήταν η αγκαλιά μου και εσύ...δεν σ’άκουσα, δεν σε είδα...δεν μου έδωσες ούτε μια ευκαιρία να σου πώ ΣΕ ΑΓΑΠΏ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ φοβήθηκες και φοβήθηκα και χάθηκες...άραγε με σκέφτεσαι? Όπου και να είσαι σου στέλνω μια καληνύχτα και ένα χαμόγελο κάθε βράδυ...θα μείνω εδώ για πάντα να μη σου λείψει τίποτα...θα χορεύω μόνος μου στο δικό μου βάλς, στη δική μου μεριά και θα είσαι πάντα εκεί...μαζί με αυτούς τους λίγους ανθρώπους που αγάπησα...μαζί με το χαμόγελο που μου χάραξες στην καρδιά....σε αγαπώ μην το ξεχνάς ποτέ.... Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθείαόρατος θίασος να περνάμε μουσικές εξαίσιες, με φωνές --την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σουπου απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σουπου βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήτανένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχιμε των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.