ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σημερα απο το πρωι πηγαμε σε μια παραλια στον αλιμο για μπανιο. ειχε πολυ πολυ κοσμο και ηταν ομορφα εκ πρωτης οψεως. dj, μπαρ, ξαπλωστρες, αγορια, κοπελες και τα κλασσικα. ψωνια, κομπλεξικοι, χοντροι, αδυνατοι, ασχημοι, ομορφοι...ολων των ειδων ατομα. για λιγο καθομουν μονος με τη πετσετα στη πλατη και σκεφτομουν κοιτωντας γυρω. το μονο που παρατηρησα ηταν ενα τσουρμο που παρασυρωταν και εκανε ενα σωρο πραγματα που πιθανων να μη γουσταρε, απλα για να ανηκει στο συνολο. και τι εννοω(για να μη παρεξηγηθω κιολας): παιζαν ολοι ρακετες(χαμογελο και ουαου λες και βρηκαμε χαμενο θησαυρο). βουτουσαν ολοι(και ενω το νερο ηταν μπιχλα...ολοι λεγαμε λαδι). χορευε κοσμος επειδη χορευε κι αλλος κοσμος. την επεφτε ο ενας στην αλλη και το αναποδο(απλα για να χουμε να λεμε). ρε παιδια ηταν ολα επιφανειακα..δε το καταλαβαινω. οταν εμεινα για λιγο μονος παρατηρησα το καθε προσωπο ξεχωριστα μονο του! εξεπλαγειν! ολες οι φατσες φλατ, κατεβασμενες λες και τραβαγαν βασσανα. και μολις σηκωνοντουσαν..ξαφνικα...ολα γινωταν τελεια. τοσο πληθος...τοση προσποιηση? τοση πλαστικουρα? και ο εαυτος μου μεσα φυσικα! γινεται?