ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας, είμαι κοπέλα 22 χρονών. Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα εδώ γιατί πλέον αισθάνομαι πως δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου που μπορούν να με καταλάβουν. Είμαι φοιτήτρια και είμαι στο τελευταίο έτος της σχολής, η οποία ήταν το όνειρο μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Ήμουν πάντα ένας πολύ έντονος άνθρωπος αλλά το τελευταίο διάστημα έχω κλειστεί πάρα πολύ στον εαυτό μου και αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να προσφέρω σε κανέναν βοήθεια. Είμαι άνθρωπος που τους ανθρώπους που αγαπάω τους προστατεύω και πάντα όταν έχουν ένα πρόβλημα θα είμαι πάντα εκεί να στηρίξω ακόμα και εαν αυτό το πρόβλημα δεν είναι τόσο σοβαρό. Δεν μπορώ να ηρεμήσω και να νιώσω καλά με τον εαυτό μου εάν δεν δω τους φίλους μου ευτυχισμένους. Γι αυτό πάντα είμαι ο κλόουν της παρέας που θα κάνω ανόητα πράγματα μόνο για να τους δω να γελάνε. Το τελευταίο διάστημα όμως, αισθάνομαι πως δεν μπορώ να σταθώ σε κανένα πρόβλημα τους και αδυνατώ να δώσω συμβουλές. Αισθάνομαι πως δεν συμβαδίζουν οι απόψεις μας και ότι ζητάμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Αυτό για μένα έχει ως απώτερο σκοπό να έχω κλειστεί απίστευτα και να υπάρχουν πράγματα που δεν θέλω να τα συζητήσω με κανέναν. Η οικογένεια μου δεν βρίσκεται κοντά μου διότι σπουδάζω μακριά από το σπίτι μου . Πιστεύετε πως είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθω? Είναι κάποια φάση που περνάω ή μήπως θεωρείται ότι είναι προτιμότερο να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό? Ευχαριστώ