ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ σπουδάζω ενώ το αγόρι μου δουλεύει στην δουλειά του πατέρα του. Έχω βαρεθεί να τον παρουσιάζω σε γνωστούς να κοιτάνε με μισό μάτι και να λενε:α δεν σπουδάζεις? Έχω βαρεθεί που γι αυτό το λόγο οι γονείς μου δεν δέχονται εδώ και 2,5 χρόνια να τον γνωρίζουν. Έχω βαρεθεί την μικροαστική ψευτομόρφωση τους και τον ρατσισμό τους. Έχω βαρεθεί τον ανθρωπισμό που περιορίζεται στα "καημένα τα παιδιά του τρίτου κόσμου" και στους πρόσφυγες όταν δεν μπορούν να δεχτούν μέσα στο σπίτι και στον κοινωνικο τους περίγυρο μια τόση μικρούλα διαφορα. Ήμουν ευτυχισμένη γαμωτο ,πολύ ευτυχισμένη. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που θα τον έβλεπα. Και λυπάμαι για την αδυναμία του χαρακτήρα μου,λυπάμαι που οι ατελείωτες νουθεσίες "για το καλό μου" κατάφεραν τελικά να δηλητηριάσουν αυτό που αισθάνομαι. Θέλω να ξαναμαθω να τον αγαπάω όπως τότε που τον γνώρισα τοτε που τον έβλεπα σαν θεό μου για αυτό που είναι και για το πόσο μου ταιριάζει σωματικα και συναισθηματικα. Μου έχουν πει τόσα πολλά μου με έχουν βάλει στο τριπακι να σκέφτομαι και γω ότι "δεν μου αξίζει επειδή δεν σπουδάζει". Ντροπή μου. Θέλω πίσω την παιδικοτητα μου,θέλω να καταφέρω να ξαναδώ την αγάπη σαν αγάπη και όχι σαν προοπτική.