31.5.2015 | 13:51
δυο λεπτά γκρίνιας δεν δικαιούμαι κι εγώ;
κουράστηκα. βαρέθηκα. απηύδησα. θέλω έναν Άντρα να έχουμε χημεία εγκεφαλική, να στέκεται μπροστά μου ψηλός, να βάζει τα χέρια του στο πρόσωπο μου και να με κοιτάει και να ξέρω ότι η σιωπή του έχει μεγαλύτερη ουσία από χίλιες λέξεις που θα λεγε κάποιος άλλος. άι σιχτίρ πια. λόγια, λόγια, λόγια, δηθενιές, ανασφάλειες, παιχνίδια υπεροχής, μπεξίματα χωρίς λόγο, για λίγο συναίσθημα και ο άλλος να είναι απλά δειλός. φτάνει πια. κουράστηκα λέμε. θέλω έναν Άντρα μόνο για μένα, που θα είναι τόσο Άντρας που όταν φοβάται θα το παραδέχεται και θα με κάνει να τον θέλω ακόμα πιο πολύ [γιατί και την αδυναμία αγαπάμε στον άλλον, όχι μόνο την δύναμη του] και που αυτό που τον φοβίζει τελικά θα είναι διατεθειμένος να το παλέψει, να το ξεπεράσει, που θα θέλει να εξελιχθεί. θέλω κάποιον να κάνουμε τρελό άγριο και τρυφερό σεξ και να θέλει να μείνει και το άλλο πρωί. και να με κάνει να θέλω κι εγώ να μένω κάθε μέρα. θέλω επιτέλους αυτό το σπουδαίο μαζί. αμαν πια!