ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασα το φετινό Πάσχα μακριά απο τους δικούς μου. Συγγενείς και φίλους. Δεν με πείραξε, έχει ξανασυμβεί. Αυτό που με πείραξε είναι οτι, πλην της οικογενείας μου, κανείς δεν επικοινώνησε μαζί μου αυτές τις μέρες. Εδώ που βρίσκομαι έχω και σταθερό και κινητό. Έχω και μαίηλ και λογαριασμό στο φεισμπουκ. Όποιος θέλει να με βρει, με βρίσκει. Κι όμως, εγώ είμαι αυτός που, όπως πάντα, έκανα το πρώτο βήμα. Εγώ έγραψα σμς και μαίηλς, εγώ τηλεφώνησα για να ευχηθώ. Οι φίλοι μου είναι λίγοι - γνωριζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια. Και για αυτό δεν καταλαβαίνω την συμπεριφορά αυτή. Τα ίδια συμβαίνουν πάνω-κάτω και στις υπόλοιπες γιορτές και αργίες. Είναι τόσο δύσκολο να γράψει κανείς δυο λεξούλες στο κινητό, π.χ. Καλό Πάσχα ή χρόνια πολλά; Κοστίζει τόσα πολλά μια κίνηση; Πως έχει καταντήσει ετσι ο κόσμος ώστε, παρά την προηγμένη τεχνολογία, παρά τις ποικίλες μορφές επικοινωνίας, ακόμα και οι παιδικοί σου φίλοι σε γράφουν κανονικά; Φταίει η οικονομική κρίση και τσιγγουνεύονται ενα τηλεφώνημα ή ενα σμς; Βαριούνται; Είναι τόσο πολυάσχολοι; Ή μήπως υπάρχουν άλλοι λόγοι; Γιατί ρε άνθρωποι; Δύο λέξεις μόνο ζήτησα - δύο...