ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άραγε είναι όντως η ζωή όλων ένα χάος,για τον καθένα ξεχωριστά;Ή απλά προσπαθούμε όλοι να αδιαφορήσουμε για ότι μας συμβαίνει;Πολλά ερωτήματα μαζεμένα,δίχως να έχουν μία κοινή λύση.Και όλα αυτά με αφορμή μία ταινία που μόλις είδα(summer '03) και με έκανε να σκεφτώ τι ''περνάω'' τον τελευταίο καιρό.Ίσως είμαι μόνο 17,ίσως σκέφτομαι πολύ, δεν ξέρω.Απλά ήθελα να γράψω κάπου τις σκέψεις μου.Well,βρισκόμουν σε μία σχέση εξ αποστάσεως για τρεις μήνες και τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε φίλοι.Καλύτερα έτσι είπαμε.Εξάλλου είχε εξαφανιστεί ο ενθουσιασμός που πρωτο-είχαμε.Πριν ένα μήνα ο κολλητός μου,μου εξομολογήθηκε ότι με θέλει.Μου φάνηκε πολύ περίεγο.Δεν έκανε όμως καμία κίνηση.Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα.Παρόλο που μου είπε ότι ήθελε πολύ καιρό να κάνει κίνηση μου είπε είναι καλύτερο να μείνουμε φίλοι.Παρόλο που του είπα ''όκευ'' το πήρα πολύ βαριά.Έμαθα όμως από την κολλητή μου-και κολλητή του-ότι απλά δεν θέλει να χαλάσει η παρέα εξαιτίας μας, αν μαλώσουμε.Έχει δίκιο δεν αντιλέγω.Απλώς θα ήθελα πολύ να το προσπαθήσουμε.Και τελικά ποιο είναι το συμπέρασμα από όλο αυτό;Αν δύο ευθείες δεν έχουν έστω και ένα σημείο τομής τότε είναι παράλληλες.Δεν συναντιούνται ποτέ.Κάθε άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή μας έρχεται απλά για να μας διδάξει κάτι.Είτε αυτό θα μας πονέσει είτε όχι.Και ναι είμαι θετική,απλά συχνά μαγεύομαι από την ανάμειξη της λογικής και των συναισθημάτων!