ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν λίγοι μήνες από τότε,συγκεκριμένα 3.Μικρό διάστημα, μα οι ζωές μας άλλαξαν ριζικά.Άρχισε ένα νέο κεφάλαιο και για του δύο μας:σπουδές,ταξίδια,γνωριμίες.Μα τελείως διαφορετικό.Εγώ πέρασα Θεσσαλονίκη,εσύ Αθήνα.Εγώ έκανα κάποια ταξίδια,εσύ πήγες σε πολλά πάρτυ...Εσύ ερωτεύτηκες,εγώ όχι.Εσύ προχωρήσες,εγω όχι.Και έτσι χαθήκαμε τελείως σαν να μην υπήρξαμε ποτέ.Σε συνάντησα προχθές και αλήθεια χάρηκα πάρα πολύ που σε είδα καλα και χαρούμενο,μου μιλούσες με άνεση σαν να είχες να με δεις απο την προηγούμενη μέρα.Μου είπες για τη σχολή σου,για τις παρέες σου και για τη νεα σου κοπέλα.Εκεί ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω.Πώς τόλμησες και ξέχασες;Γιατί χάθηκες;Γιατί τελειώσαμε;Γιατί δεν με σκεφτόσουν όπως εγω όλο αυτό τον καιρό;Γιατί σε θέλω ακόμα;Το ξερω οτι δεν είναι το ίδιο,αλλά εγω νιώθω το ίδιο.Ακούγομαι τρελή το ξέρω..Δεν έχω λόγο,φυσικά και δεν σου είπα τίποτα.Τότε μιλούσε ο πληγωμένος εγωισμός η ήττα που έφαγα.Φυσικά και θα προχωρούσες ,φυσικά και θα έφτιαχνες τη ζωή σου και έτσι έπρεπε να κάνεις για να είσαι καλα και ευτυχισμένος.Μα απλα εγω δεν σε εχω ξεχάσει,είσαι στο μυαλό μου διαρκώς,είσαι η παρηγοριά μου τις νύχτες,θέλω να ξαναπροσπαθησω μαζί σου,το ξερω πως ήμουν λάθος και εγω παίρνω την ευθύνη για πολλα πράγματα,δεν σε ειχα εκτιμήσει..Μα τωρα άργησα,δεν εχω λόγο τώρα..Ήρθε η ώρα να σε αφήσω πισω και εγώ.Ίσως να σου τα πω κάποτε ολα αυτά που αισθάνομαι,μα δεν έχει νόημα.Οπότε καλη ζωή άγνωστε..