ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βρίσκομαι ανάμεσα σε χίλιες δυο σκέψεις που με έχουν κουράσει πια...λοιπόν παιδιά έχω σχέση σχεδόν 7,5 χρόνια από τα οποία τα 6 συγκατοικούνε...άλλαξε πόλη για να ζήσω μαζί του μιας και στην πόλη που μένουμε τώρα είχαμε οικογενειακό εξοχικό...στα τέσσερα χρόνια αρραβωνιαστήκαμε αφού είχαμε περάσει πρωτα από 40 κύματα...πολλά προβλήματα οικογενειακά δικά του,τρομερά προβληματική οικογένεια,σχεδόν αρρωστημένες καταστάσεις οι οποίες μας επηρέασαν πολύ και έφεραν τρομερούς τσακωμούς...τα υπόλοιπα χρόνια της σχέσης κύλησαν σχετικά ήρεμα αλλά με κάποιες βασικές διαφωνίες πάντα να υπάρχουν...ο σύντροφος μου είναι πολύ αγχώδης ειδικά με τα οικονομικά,έχει κουτάκια για τα πάντα στο μυαλό του και αυτό κουράζει από ένα σημείο και μετά...πέρα από όλα αυτά εγώ γνώρισα ένα άνθρωπο πολύ δραστήριο με ο τάξη για ζωή ήθελε να βγαίνει συνέχεια είχε χρόνου και τώρα πια δεν κουνιέται από τον καναπέ...δεν έχει πια ορεξη για ζωή,δεν ξέρω πως να το εξηγήσω...είχαμε λοιπόν εδώ και καιρό αποφασίσει παρόλα τα προβληματα να παντρευτούμε και να βάλουμε μπροστά για ένα παιδάκι...την τελευταία στιγμη μου τα άλλαξε όλα με διάφορες χαζές δικαιολογίες κατά τη γνώμη μου και μου ζήτησε χρόνο...συζητήσαμε,τσακωθήκαμε,φτάσαμε κοντά στον χωρισμό και τελικά μου παραδέχτηκε ότι δεν ξέρει αν θα νιώσει ποτέ έτοιμος για οικογένεια...και εγώ έχασα τη γη...ξαφνικά αναρωτιέμαι τι κάνω με αυτον τον άνθρωπο τόσα χρόνια...ξενέρωσα κουράστηκα δεν μπορω άλλο να μας πηγαίνουν πίσω τα κολλήματα του και τα βιώματα του γιατί αυτά ευθύνονται κατά πολύ για την κατάσταση...μέσα μου λοιπόν πλέον είναι φουλ μπερδεμένη...Αρχικά θέλω μα χωρίσω γιατί ξέρω πως αν δεν το κάνω τώρα θα γίνει πιο μετά σίγουρα...αλλά τον υπεραγαπώ και γενικά δεν έχω κανένα άλλο παράπονο από εκείνον...ίσα ίσα με αγαπάει και φροντίζει τρομερά...Μετά σκεφτομαι ότι αν χωρίσω θα πρεπει να γυρίσω πίσω στην Αθήνα και στο πατρικό μου και η ιδέα δεν με τρελαίνει γτ έχω συνηθίσει εδώ με άλλους ρυθμούς ζωής και γενικά με την σειρά μου και την ησυχία μου...Επίσης οι γονείς μου είναι μονίμως μέσα στο άγχος και στην γκρίνια λόγω της δουλειάς και δεν το αντέχω αυτό ειδικά τον πρώτο καιρό που θα θέλω να έχω λίγο ηρεμία μετά από τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου...Ο πατέρας μου επίσης είναι ένας άνθρωπος περίεργος...καλός οικογενειάρχης δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα αλλά έχει πολλές ιδιοτροπίες και δεν ξέρω πλέον που έχω μάθει να ζω μόνη αν μπορω να συμβιώσω μαζί του...ενώ η μαμα μου γενικά είναι πολύ πιο κατανοητικος άνθρωπος....Και φυσικά υπάρχουν και οι κλασικές σκέψεις ότι αν χωρίσουμε εκείνος θα μείνει μόνος γτ όπως είπα η οικογένεια του είναι Καμμένο χαρτί ...και θα πληγωθεί θα κλαίει θα ποναει και δεν το αντέχω αυτό...δεν θα έχει κανέναν να τον φροντίσει να του μαγειρέψει και όλες αυτές οι σκέψεις που λογικά όσοι πέρασαν χωρισμό τις έχουν κάνει...Από την άλλη όμως θέλω αν την πάρω την μεγάλη απόφαση κι να την αλλάξω τη ζωή μου με όσα εμπόδια κι αν ερθουν...Όλες αυτές οι σκέψεις παίζουν μπάλα όλη μέρα στο μυαλό μου και έχω τρελαθεί...εκεί που νομίζω ότι πήρα μια απόφαση έρχεται μια άλλη σκέψη και τα αλλάζει όλα....δεν ζητάω να μου πείτε απόλυτα πράγματα απλά μια γνώμη ίσως από δικές σας εμπειριες...μια διαδικτυακή παρηγοριά ίσως?Σας ευχαριστω και συγνώμη για το τεράστιο κείμενο!!!