ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;"Μια από τις πολλές στις Lifo-Εξομολογήσεις, 29χρονη, εκπαιδευτικός στην ανεργία."ΓΙΑΤΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ;"Εκπαιδευτικός γιατί τα παιδιά τα αγαπώ, ισχύει. Και γιατί μ'αρέσει να τους δείχνω τον κόσμο μέσα από μια διαφορετική, πιο δημιουργική ματιά."ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΣ ΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ;''...ΟΧΙ."ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ;''Να ασχοληθώ με το fashion design και τη στυλιστική. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου καθόμουν στη ραπτομηχανή της μαμάς μου και ζωγράφιζα ρούχα και φιγουρίνια. Κάτι που το κάνω έως και τώρα. Λατρεύω αυτόν τον τόσο δημιουργικό τομέα.Με συναρπάζει. Έχω μελετήσει τόσο την ιστορία της μόδας, ώστε να μπορώ ακόμη και αγουροξυπνημένη να σου αναλύσω κάθε εποχή και κάθε φιλοσοφία από κάθε οίκο. Επίσης με συναρπάζει η σχεδιαστική δουλειά που έχει γίνει στην Ελλάδα (ως εκεί που μπορεί να γίνει) και αν ποτέ το κατάφερνα θα επέλεγα ως βάση τη χώρα μου και μόνο. Για να προσφέρω σε αυτή την ίδια κάτι, απλά υπό τη δική μου δημιουργική χροιά.''ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΩΡΑ;''Ξέρω. Ονειρεύομαι κάτι που δεν θα γίνει ποτέ. Γιατί δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ακολουθήσω το ΔΙΚΟ μου όνειρο εφόσον δεν θα είχα ποτέ την υποστήριξη για αυτό το ...χόμπι. πό κανέναν. Και γιατί τα μόνα ρούχα που σχεδιάζω και κατασκευάζω είναι τα δικά μου και δώρα για τα αγαπημένα μου πρόσωπα, πάνω σε μια παλιά ραπτομηχανή. Μόνο τότε κάποιοι κατάλαβαν πως γι' αυτό ήμουν φτιαγμένη σε αυτό τον κόσμο. Ίσως γι'αυτό δεν μίλησαν...Γιατί και οι ίδιοι ίσως δεν είχαν το κουράγιο να παραδεχτούν πως δεν ακολούθησαν τα όνειρά τους... Τουλάχιστον, ορισμένοι δικοί μου άνθρωποι το αναγνώρισαν και προσπάθησαν να με παρακινήσουν να φύγω έξω ''γιατί εδώ χαραμίζομαι''...Όταν όμως δεν υπάρχει μία, κι ούτε δουλειά για να την βρεις... δεν υπάρχουν και όνειρα.Κι έτσι συνεχίζω να ζω, να υπακούω στους ρυθμούς μιας συμβατικής (και άχαρης) ζωής, να ξυπνάω το πρωί, να πίνω τον καφέ μου μέτριο με γάλα, και να αποφεύγω να κοιτάζω το τρίτο συρτάρι του γραφείου κλειδωμένο όπου μέσα είναι το ντοσιέ με τα drawings που έμαθα να σχεδιάζω εντελώς μόνη από το μηδέν. Και πάνω στο γραφείο ένα post it για να θυμηθώ να ανανεώσω την ανεργία μου.Υποτίθεται πως και η/ο εκπαιδευτικός είναι πρότυπο. Με όσα παιδιά ήρθα έστω και πρόσκαιρα σε επαφή, τα αποχαιρετούσα πάντοτε με τη φράση "να κάνεις πάντοτε αυτό που σε κάνει χαρούμενο και να ακολουθείς τα όνειρά σου''.Κοίτα ποια μιλάει... Πάω να πλύνω τα πιάτα και να βάλω και πλυντήριο τα λευκά, μπας και μπερδευτώ και δεν καταλάβω ούτε κι εγώ ότι βουρκώνω τώρα.https://www.youtube.com/watch?v=9E6b3swbnWg