ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τί είναι χειρότερο: το να είσαι μπακούρης ή το να είσαι ένας προβλέψιμος μπακούρης; Μια ζωή πάλευα να καταλάβω τί διάβολο κάνω λάθος ή τέλος πάντων τί θέλουν οι γυναίκες από μένα. Μεγάλωσα, έγινα κοτζάμ επιστήμονας (τρομάρα μου) και τελικά, απ’ό,τι βλέπω, δεν υπάρχει κάτι για να καταλάβω. Αδίκως ταλαιπωρούμην. Τα περιθώρια στενεύουν όμως. Μέρες, μήνες, χρόνια...έτσι θα πάει το πράγμα μέχρι τέλους; Απ’την άλλη, έχω σταματήσει τις προσπάθειες. Το 90% έχει ήδη κάποιον κι απ’το υπόλοιπο 10%, το 5 είναι κολημμένο με τον πρώην και το 4 είναι λεσβίες. Για το τελευταίο 1% παλεύει το 90% των ανδρών- άρα, σκοτωμός. Απ’το να κοντεύεις να τρελαθείς, καλύτερα να το κόψεις εντελώς. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Πάλι όμως, ο αντίλογος λέει: «Ρε γαμώτο...τόση τρυφερότητα να πάει χαμένη;» «Σιγά τ’αυγά», θα μου πείτε. Όντως, ποιός ξέμεινε από βάσανα για να φορτωθεί τα δικά μου; Τουλάχιστον έχω την υγειά μου και το μυαλό μου στη θέση του. Είναι δυνατόν όμως, να μην υπάρχει κάποια που να χρειάζεται αυτό ακριβώς που έχω εγώ; Σίγουρα υπάρχει. Σίγουρα μπορώ και σίγουρα ΘΕΛΩ να κάνω κάποια ευτυχισμένη. Θα με έκανε κι εμένα χαρούμενο κάτι τέτοιο. Έχω βαρεθεί την μοναξιά (βραβείο πρωτοτυπίας,ε;). Δεν έχω όμως την ίδια όρεξη για προσπάθεια που είχα, όταν ήμουν στο παν/μιο. Κρίμα...χαμένα νιάτα. Θα τα σκέφτομαι αυτά όταν γεράσω και θα λέω στον εαυτό μου: «Καραγκιόζη, τί βλάκας που ήσουν. Φάε τώρα αληθινά βάσανα που δεν μπορείς ούτε στην τουαλέτα να πας χωρίς βοήθεια». Εεεχ...