ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέπω το ίδιο όνειρο από τα δεκατρία-δεκαπέντε μου χρόνια μέχρι τώρα που πάτησα τα 33. Σε μια έρημη λεωφόρο, νύχτα, πώς είναι η εθνική οδός όταν πηγαίνουμε ταξίδι στο χωριό μας; κάπως έτσι.Ερημιά λοιπόν, σταματάμε με το αυτοκίνητο με...φίλους- δεν βλέπω τα πρόσωπα των άλλων επιβατών του αυτοκινήτου, αλλά υποθέτω ότι είναι φίλοι μου λόγω της εύθυμης ατμόσφαιρας που επικρατεί στην παρέα- βγαίνουμε έξω για λίγο για να ξεμουδιάσουμε και όταν είναι να ξαναμπούμε στο αυτοκίνητο, η δική μου ασφάλεια δεν ανοίγει και δεν μπορώ να μπω στο αυτοκίνητο. Προσπαθώ, μέχρι που το αυτοκίνητο απομακρύνεται, σανιδώνει και μένει πίσω.Και δεν είναι ότι με παρατάνε. Ξέρετε τι είναι; Ότι είμαστε πέντε άτομα στο αυτοκίνητο και κατά έναν..παράξενο, αλλόκοτο τρόπο πέντε είμαστε και μετά. Δηλαδή μετράει ο οδηγός και λέει είμαστε πέντε, είμαστε όλοι εδώ, άρα φύγαμε!Κι ενώ είμαι έξω από το αμάξι, είμαι και μέσα σε αυτό, χωρίς η φυσική μου παρουσία όμως να είναι μέσα στο αυτοκίνητο!!!!Άρα μετά που μένω ολομόναχος και δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να τους κατηγορήσω ότι με εγκατέλειψαν, γιατί ... είμαι(;) μέσα στο αμάξι. Απλά δεν...είμαι!Αν διαβάζει ο κύριος David Lynch, ξέρω, του έδωσα ιδέα, θα ήθελα να το σκηνοθετήσει!!!Μια...καλοκαιρινή ''φίλη'' μου, η Π., μου είπε ότι είναι θέμα φόβου απόρριψης που έχω,ότι έχω ένα τέτοιο θέμα με τον εαυτό μου και τους άλλους, γι' αυτό το βλέπω μέσα στα χρόνια. Ότι είναι ένας συνεχόμενος φόβος μου.Μετά από αυτή τη συνάντησή μας βέβαια, που μου το είπε αυτό, δεν την ξανάδα. Πάει, εξαφανίστηκε κι αυτή, οπότε είναι λίγο... λίιιιιγο... ελαφρώς άκυρο να μου γράψετε ένα σχόλιο που να λέει ότι συμφωνείτε μαζί της κι ότι όντως έχω φόβο απόρριψης και να τον ξεπεράσω και τέτοια. Γιατί ακόμα κι αυτή που μου το είπε, εξαφανίστηκε από τη ζωή μου από τότε!!! Καταπληκτικό;Αυτά. Α, και σας αγαπώ όλους, μην το ξεχνάτε ποτέ.