ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν την έζησα ποτέ μου.. δέχτηκα έντονο μπούλινγκ σε όλο το γυμνάσιο και το λύκειο...όλη μου η εφηβική ζωή ήταν διαδικτυακές συζητήσεις, ταινίες και παιχνίδια.. μου λείπει αυτή η εφηβική αφέλεια και ονειροπόληση που είχα τότε (και ας δεν την έζησα ποτέ στην πράξη) και όταν βλέπω π.χ κάποια ταινία που είχα δει τότε και θυμάμαι τον τότε εαυτό μου, νιώθω μία απίστευτη νοσταλγία.. θα ήθελα να γυρνούσα το χρόνο πίσω και ας δεχόνουν το ίδιο μπούλινγκ, αρκεί να ξανάνιωθα και αυτή την υπέροχη προσμονή και τον ενθουσιασμό για το μέλλον..επειδή τότε φανταζόμουν το μέλλον υπέροχο, μαγικό, φανταστικό, πως θα είχα φίλους, κοπέλα και τόσα άλλα, οπότε αυτή η κατάσταση είναι απλά παροδική και πρέπει απλά να την απολαύσω όσο κρατάει..που να ήξερα οτί 10+ χρόνια μετά από τότε, τίποτα δεν άλλαξε...πάλι χωρίς φίλους και χωρίς σχέση είμαι αλλά και χωρίς την εφηβική ονειροπόληση και ελπίδα...δεν υπάρχει πλέον το "μέλλον" που με το μυαλό του εφήβου σε περιμένει, πάντα φωτεινό και υπέροχο...δεν ελπίζω σε κανένα μέλλον πλέον...ήταν οι καλύτερες μέρες της ζωής μου και δεν τις έζησα όπως θα έπρεπε, δεν με άφησαν να τις ζήσω...κοιτάω προφίλ παλιών συμμαθητών μου...όλοι πλέον είναι ή παντρεμένοι ή σε σχέση, όλοι έχουν φίλους..είχαν υπέροχη εφηβεία και μετά πήραν το δρόμο τους...εγώ έμεινα όπως τότε, μόνος και μοναχικός...ζηλεύω όλους όσους είναι τώρα έφηβοι..δεν έχουν ιδέα πως ό,τι ζούνε θα τους λείψει μόλις περάσει η εποχή, ακριβώς μόλις συνειδητοποιήσουν τι ζούνε τότε και θα εξατμιστεί στον αέρα... τον χρόνο να κάνεις όλα όσα θέλεις..την εκρηκτική ενέργεια να περπατάς όλη μέρα...τον απίστευτο ενθουσιασμό με όλα...τις ορμόνες στο κόκκινο και την αμηχανία του οτιδήποτε με το αντίθετο φύλο... όμορφες (με τον τρόπο τους) αναμνήσεις που δε θα τις ξαναζήσεις ποτέ με την ίδια ελευθερία και ένταση... στα 15 μου σίγουρα δεν το εκτιμούσα αλλά τώρα στα 27 μου ναι, θα έκανα τα πάντα για να ένιωθα και να σκεφτόμουνα το ίδιο όπως τότε... ελπίζω κάποτε να νιώσω ξανά έτσι...