ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήρθες σε μια στιγμή που είχα σταματήσει να ονειρεύομαι, πίστευα ότι θα μείνω μόνη και για να το αποφύγω καλά θα έκανα να μείνω με τον πρώτο τυχόντα που θα βρισκόταν στον δρόμο μου και θα ενδιαφερόταν για εμένα. Κι εμφανίστηκες εσύ και με συνεπήρες. Πάλεψες για μένα, με διεκδίκησες. Σε φοβήθηκα από την αρχή... μαζί σου τα πράγματα δεν ήταν αστεία, ήξερα ότι αν σε φιλήσω δεν θα υπήρχε επιστροφή... και όντως έτσι έγινε...άρχισα να ονειρεύομαι μαζί σου... περνάγαμε τόσο όμορφα μαζί, η συνύπαρξή μας έβγαινε φυσικά, αρμονικά... το βράδυ κοιμόμασταν αγκαλιά, ξυπνούσα στα μπράτσα σου και όλη τη μέρα με φρόντιζες, μου έλεγες ότι είμαι υπέροχη, ότι τα μάτια μου λάμπουν διαρκώς. Μια βδομάδα... μετά έπρεπε να φύγεις, αλλά είπαμε ότι θα ξαναβρεθούμε. Και θα ξαναβρισκόμασταν, αλλά σου έτυχε μια αναποδιά. Μου ζήτησες συγγνώμη, είπες να μην σε περιμένω γιατί όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα για εσένα βρισκόσουνα στον αέρα. Σου είπα ότι θα σε περιμένω, ότι δεν θα μπουν πρακτικοί λόγοι στη μέση γιατί νιώθω πολλά για σένα. Τα τελευταία σου λόγια ήταν ότι θα μου γράψεις σύντομα. Έχουν περάσει 3 μήνες από τότε, δεν έχεις απαντήσει στα τελευταία μου μηνύματα και σου έγραψα πάλι για να σε ρωτήσω για ποιο λόγο δεν μου απαντάς. Δεν περιμένω όμως πια να μου απαντήσεις. Πόσο με πόνεσες... όσο τα όνειρα που χάθηκαν και δεν πιστεύω ότι θα ξαναβρώ. Να ήξερα μόνο γιατί επιλέγεις τη σιωπή... Είναι άδικη και με πληγώνει, το έχεις καταλάβει; Τώρα σου θύμωσα. Και δεν ήθελα ποτέ να σου θυμώσω, κάπως όμως πρέπει να βρω ένα τρόπο να προχωρήσω κι εγώ...