ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γυρισα στην πολη μου μετα απο 12 χρονια και δεν ειχα ουτε εναν ανθρωπο να δω πανω απο μια η δυο φορες εκτις σπιτιου. Ολοι θελαν να με δουν να μαθουν τα νεα μου, κανεις τους δεν εβγαινε πια και ολοι μου ελεγαν να βρεθουμε στο μπαλκονι , στο σαλονι , να τα πουμε με την ησυχια μας. Περασαν λιγα χρονια και δεν καταφερα να κανω πολλους καινουργιους φιλους. Εκλαιγα ολα τα σαββατοκυριακα και ολες τις ηλιολουστες μερες και τις αργιες και τις γιορτες που αναγκαζομουν να μεινω σπιτι . Η τηλεοραση εγινε ο καλυτερος φιλος μου. Πινεις, τρως, περπατας μονος. Φυσικα εκανα καποια διαλλειματα γνωριζοντας ατομααλλου φυλλου αφου ειναι οι μονοι που θα σε πλησιασουν για φλερτ εκ των οποιων και αυτοι ηθελαν να μενουμε σπιτι οποτε γρηγορα εληξε η απλα δεν ταιριαζαμε. Ηταν πολυ σκληρο να μην εχεις καποιον να πας καμια βολτα η για καποιο ποτο ενω γυρισες πισω . Δεν ειναι πια φιλικα ολα γυρω και δυστυχως αρχισα να εχω ασχημα συναισθηματα για οσους ηξερα και δεν ειχαν χρονο η διαθεση για μενα πια η λεγανε ψεματα πως θα βρεθουμε και θα παμε και τελικα πουθενα δεν πηγαμε και τιποτα δεν εγινε παρα μονο αυτα τα νεα μας στο μπαλκονι. Ολοι μου ευχονται τα καλυτερα αλλα δεν ειναι συνοδοιποροι μου. Βλεπω παρεες εξω και ζηλευω. Εφτασα σε τριτο χρονο εγκλεισμου πια ενω εσεις ολοι με δυο μηνες εγκλεισμο τα εχετε βαψει μαυρα. Οταν ολα επανελθουν δε θα αλλαξει τιποτα στη δικη μου ζωη. Δεν εχω κατι να περιμενω. Δεν ξερω πια πως βρισκει καποιος παρεακια κσι η αυτοπεποιθηση μου πηρε τη κατω βολτα πια. Ξερω οτι φευγει η ζωη και ειχα ορεξη να κανω τοσα πολλα. Θα θελα μια νεα αρχη που ομως δε γνωριζω πως να κανω εκτος αν ξαναφυγω. Τοση μοναξια που ολο μιλαω για αυτο και ολοι μου λενε σιγα πας για καφε με οποιον θες ελα τωρα να τα πουμε σπιτι. Απορω τοσο ευκολο ειναι ? Ειχα δεκα ανθρωπους να ρωτησω και οι 10 λεγανε μονιμα οχι και απο πισω μια δικαιολογια η κσι εβγαιναν με παρεες αλλες κατα καιρους που τυχαινε. Κουραστηκα και νομιζω δε θα το ξεπερασω ποτε. Ακομη και να βγω απο αυτο δε θα το ξεπερασω . Μου χαραξε βαθια θλιψη . Δυστυχως λριτουργησε σαν αλυσιδα γιατι αν δε κυκλοφορεις δεν ερχεσαι σε επαφη και με αλλους ανθρωπους δε σε βλεπουν πουθενα δεν υπαρχεις. Ημουν πολυ κοινωνικος ανθρωπος πριν απο αυτο , τωρα φοβαμαι τους ανθρωπους. Νιωθω απογοητευση και μελαγχολια για το παρελθον που ειζα φιλους παρεες ρουχα ηβεντς γιορτες κτλ. Σα να ηταν αλλος ανθρωπος αυτος. Δεν ξερω πως ξαναρχιζει καποιος . Ειμαι σε ηλικια που ολοι ηδη εχουν παιδια και ασχολουνται με αλλα θεματα. Νιωθω πως δε χωραω καπου η δεν μπορω να βρω αλλους σαν εμενα . Οταν με ρωτησει καποιος που πηγα το τριημερο και πως περασα λεω συνηθως ψεματα και μετα κοβω επαφη. Σπιτι ημουν . Οταν με ρωτανε που βγαινεις, οταν με ρωτανε γιατι δε γνωριζεις για σχεση , οταν ολη σου η επικοινωνια βασιζεται στο φβ με οποιον τυχει και ειναι ονλαιν . Πως αλλαξει ολο συτο ...βαρεθηκα τις οθονες. Θελω πραγματικες σχεσεις και οχι απαραιτητα σεξουαλικες.