ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω οτι βρίσκομαι σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο της ζωής μου. Εδω και μήνες προσπαθώ να ισορροπήσω.. πέρασα μια περίοδο κατάθλιψης και ενω προσπαθούσα να ανακάμψω ήρθε ένα οικογενειακό σοκ και αναγκαστικά έπρεπε να γίνω δυνατή στιγμιαία ..αλλά όταν πέρασε μετά πάλι άρχισα να κατρακυλάω. Ύστερα γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έδωσε ελπίδα.. ένιωσα πάλι ο εαυτός μου! Αυτή που πραγματικά είμαι καταβάθος και οχι ενα μιζερο και χωρις καμία όρεξη κυριολεκτικά για ζωή πλάσμα.. Αλλά δύστυχως αυτο δεν κρατησε πολύ και νιώθω οτι έχω ακινητοποιηθεί πάλι και γυρνάω πάλι στα ίδια και δεν μπορω να το κρυψω πια απο τους δικους μου, απο την δουλεια μου και τη σχεση μου. Όλα είναι προβληματικά στη ζωή μου και με αγχώνουν τοσο πολύ και όλο αυτό μου κάνει κακό...Και το διλημμα μου ειναι το εξης: να ακούσω όλους όσους με πιέζουν και μου λενε να κάνω υπομονή, να συγκεντρωθώ και να τελειώσω με το μεταπτυχιακό ενώ ειμαι στα πρόθυρα του ψυχίατρου για αντικαταθλιπτικά και μια ζωή που δεν αντέχω άλλο; ή να τους αγνοήσω όλους και αν και μου φαινεται πολυ δύσκολο τώρα να προσπαθήσω να βρω μια νέα δουλειά σε άλλη πόλη ώστε να ξεφύγω επιτέλους από τη μαυρίλα του σπιτιού μου, να σταθώ στα πόδια μου και να βρω τον εαυτό μου και να ξεκινήσω μια νεα ζωή αλλά και να παρατείνω τον χρονο των σπουδών μου; Δεν ξέρω τι να κάνω και αν και παίρνω βοήθεια νιώθω παγιδευμένη σε ένα αδιέξοδο και όλη αυτή η κατάσταση μοιάζει τεράστια στο κεφάλι μου..