ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 χρονών φοιτήτρια και το αγόρι μου 22 και εργάζεται.Είμαστε μαζί 3 χρόνια. Έχω 14 μέρες καθυστέρησης και υπάρχει μια μικρή πιθανότητα εγκυμοσύνης. Ξέρω πως το φυσιολογικό θα ήταν να ανυπομονώ να αδιαθετήσω, όμως το μόνο που αισθάνομαι είναι επιθυμία να κάνω τεστ κύησης και να βγει θετικό. Θέλω πολύ ένα μωράκι και αυτό το ξέρω εδώ και 3 χρόνια τουλάχιστον. Κάθε φορά που τυχαίνει μια μεγάλη καθυστέρηση(όχι συχνά) μέσα μου εύχομαι να είμαι έγκυος.Ασυναίσθητα προσέχω κιόλας λίγο περισσότερο μην πάθω κάτι εκείνες τις μέρες,για να μην πάθει και το μωρό μου αν είμαι έγκυος. Εννοείται πως δεν εκφράζω αυτό το συναίσθημα σε κανέναν και προσποιούμαι πως ούτε που σκέφτομαι τα μωρά σε αυτή την ηλικία. Ο σύντροφος μου μού έχει πει πως αν προέκυπτε κύηση θα κρατούσαμε το παιδί μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Πιστεύετε ότι έχουν και άλλες κοπέλες τα ίδια συναισθήματα με εμένα και τα κρύβουν επίσης; Νιώθω περίεργα που κάνω τέτοιες σκέψεις και μάλιστα όχι στιγμιαία. Μην αρχίσετε σας παρακαλώ στα σχόλια να μου γράφετε να μην είμαι ανεύθυνη και ότι δεν θα μπορώ να ταίσω το μωρό μου αν κάνω παιδί σε αυτή την ηλικία. Ξέρω καλά τα πρακτικά προβλήματα και δεν θα έβαζα τα βαθύτερα ένστικτα μου πάνω από αυτά. Απλά απορώ για το πόσο κοινό είναι ένα τέτοιο συναίσθημα σε τόσο μικρή ηλικία και μάλιστα σε έναν τρόπο ζωής που για χρόνια ακόμα προυποθέτει σπουδές και διάβασμα. Αν δεν είχα άλλες ασχολίες και ζούσα σε ένα περιβάλλον που με "έσπρωχνε" προς το γάμο σε μικρή ηλικία και την απόκτηση παιδιού(όπως σε κάποιες αγροτικές κοινωνίες) πιστεύω θα ήταν πιο συνηθισμένο να νιώθω έτσι.Τώρα όμως γιατί;