27.9.2013 | 20:28
εγω
σιχαινομαι τα παντα και περισσοτερο τον ιδιο μου τον εαυτο. ειμαι 18 χρονων και βλεπω πως δεν θα ζησω ποτε οπως πραγματικα θελω. εχω γινει αυτο που μισω. ημουν και ειμαι αυτο που μισω. εχω υποταχτει, εχω συμβιβαστει και φοβαμαι οτι σε λιγο καιρο δεν θα με πειραζει καν. δεν ξερω...σκεφτομαι οτι ισως να μην μπορεις τελικα να ξεφυγεις απ' αυτην την κοινωνια, απ' αυτο το συστημα, απ αυτην την νοοτροπια, απ αυτην την ζωη. δεν γινεται να ζησεις χωρις λεφτα. με σκοτωνει αυτη η σκεψη. πρεπει να ενταχτω σ αυτη τη διαδικασια παραγωγης και καταναλωσης για να μπορεσω να ζησω???ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΝΩ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΨΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΘΕΛΩ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΘΕΛΩ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΟΠΩΣ ΘΕΛΩ, ΟΠΟΥ ΘΕΛΩ.οκ ειμαι ενα κοριτσακι που ονειρευεται, ενα ανωριμο κοριτσακι.απλως ηθελα να το πω
