ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εργαζόμαστε στην ίδια εταιρεία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όταν πρωτοέπιασα δουλειά εκείνος ήταν στέλεχος και μου έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια, αλλά ήμασταν και οι δύο σε σχέση. Γενικότερα είχε τη φήμη του Δον Ζουάν και του μοχθηρού εργασιομανή που πατούσε επί πτωμάτων για να ανέβει. Εμένα με είχε βοηθήσει πολύ και τον εκτιμούσα ιδιαίτερα γιατί είναι άνθρωπος με άπταιστο λέγειν και τρομερό μυαλό. Εκείνος πήρε προαγωγή και μεταφέρθηκε, οπότε σταματήσαμε να βλεπόμαστε. Παρόλα αυτά, κρατούσαμε μία επαφή την οποία εκλάμβανα ως απλή συμπάθεια γιατί δεν μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι θα έκανα κάτι με ανώτερό μου. Μέχρι φέτος.. που μεταφέρθηκα κι εγώ και βρεθήκαμε πάλι στα ίδια μέρη. Μην τα πολυλογώ, βγήκαμε δύο φορές (για φιλικούς καφέδες όπως νόμιζα) και προς μεγάλη μου έκπληξη μια ωραία μέρα μου εξομολογήθηκε τον έρωτά του ισχυριζόμενος πως πάντα με έβλεπε ερωτικά. Αμέσως κατάλαβα ότι τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Όμως το φόρτο εργασίας έχει αυξηθεί υπερβολικά,με αποτέλεσμα σε διάστημα δύο μηνών να έχουμε βγει οι δυο μας συνολικά για δυο καφέδες. Όλο κάτι τυχαίνει στο γραφείο και με ακυρώνει και έχει συνέχεια δουλειά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι λέει αλήθεια αλλά με κάνει και αισθάνομαι ότι είμαι τελευταία επιλογή. Πλέον δεν κάνω καμία κίνηση και τον αφήνω να παίρνει μόνο εκείνος τηλέφωνα. Αλλά αν ήθελε θα έβρισκε λίγο χρόνο. Όποτε παραπονιέμαι λέει ότι είναι στον χαρακτήρα του να είναι ασυνεπής (που ισχύει γιατί πάντα έτσι ήταν). Μήπως κάνω λάθος που περιμένω διαφορετική αντιμετώπιση? Θα ήθελα πολύ να ακούσω μια ανδρική γνώμη! Όσοι πιστοί, σχολιάστε...