ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...έχεις βρεθεί σε παρέα δεκάδων ατόμων σε έξοδο που θα ζήλευαν και οι πιο κοινωνικοί, νιώθοντας η πιο μοναχική ψυχή που υπάρχει;...έχεις ξυπνήσει θέλοντας να κάνεις εμετό και με τα βλέφαρα πρησμένα από το κλάμα;...έχεις αισθανθεί να σου σκίζεται η καρδιά βλέποντας εκείνη/ο στο ίδιο μαγαζί να φλερτάρει με νέο πρόσωπο και μη γνωρίζοντας ότι τυχαίνει να είσαι και εσύ εκεί, να την/τον βλέπεις να της/του μιλάει κοιτάζοντας όλο θαυμασμό εκείνο το προσωπο;...έχεις νιώσει ένα τεράστιο ''Γ Ι Α Τ Ι'' να σου τρώει τα σωθικά, ενώ ψάχνεις να βρεις αιτία που πριν λίγους μήνες έλεγε ότι είσαι ό,τι καλύτερο του έχει συμβεί;...έχεις νιώσει λίγος, άσχημος, ανίκανος, ανασφαλής και με μηδενική διάθεση να συναντήσεις άνθρωπο εξαιτίας της/του;Αν σε αυτά...και άλλα πολλά ανάλογα η απάντηση είναι θετική...τότε έχεις σίγουρα βιώσει την αφόρητη πίκρα ενός άδικου χωρισμού. Σε νιώθω. Σε καταλαβαίνω. Το έχω ζήσει, και με πισωγύρισμα για το οποίο παρακαλούσε επί 2,5 χρόνια. Εκείνον τον έρωτα τον έκλαψα πολύ. Και ακόμη αν τον δω έξω από μακριά, και ενώ έχω προχωρήσει τη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια, το στομάχι μου σφίγγεται. Μόνο και μόνο για το κλάμα που έριξα για εκείνο τον χωρισμό δεν δέχτηκα ποτέ να συναινέσω σε επιστροφή και συγχώρηση αυτού του ατόμου. Και αυτό είναι ότι πιο ώριμο μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου τότε, παρά το νεαρό της ηλικίας μου.