ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τις προαλες περπατωντας στο δρομο παρεα με μια πολυ αδυνατη φιλη μου (εχει υπερθυρεοειδισμο) πλησιαζει μια γυναικα χωρις να την εχω ξαναδει στη ζωη μου ή να με εχει δει αυτη και αρχιζει να φωναζει μεσα στη μεση του δρομου ¨ΔΙΑΙΤΑ ΔΙΑΙΤΑ ΚΑΝΕ ΔΙΑΙΤΑ ΕΙΣΑΙ ΜΙΚΡΗ ΚΟΠΕΛΑ!" εκεινη την ωρα δεν με πειραξε διοτι το πρωι ειχα δει πως ειχα χασει 300 ολοκληρα γραμμαρια αλλα τωρα με πειραζει οπως ολα. πεταει ο καθενας την βλακεια του χωρις να τον νοιαζει η ψυχη του αλλου. εμενα με ρωτας κυρα μου αμα το χαιρομαι που ειμαι ετσι? με ρωτας πως την παλευω με υποθυρεοειδισμο που κανει παρτυ και ολο και ανεβαινει με πολυκυστικες και με τρια διαφορετικα χαπια τη μερα? που μονο με την αναπνοη μου καιω μολις 1100 θερμιδες εκει που θα επρεπε να καιω 2500? λες διαιτα, διαιτα. ευκολο, παιχνιδακι! αλλα ελα που δεν ειναι θεμα φαγητου! ειλικρινα φιλοι μου εβαζα σε ενα σαιτ στο ιντερνετ τι τρωω σε συνδυασμο με περπατημα και μου εβγαζε προειδοποιηση οτι υποσιτιζομαι. εγω το ξερω ο οργανισμος μου δεν το καταλαβαινει! θα μου πειτε οτι κοιμηζω τον μεταβολισμο. ειδα και οταν τον ξυπναγα κανοντας διατροφη απο ενδοκρινολογο. αντι να χανει επαιρνε! + την δυσπεψια διοτι εγω ποτε δεν ετρωγα τοσο! τα ιδια και στο περιβαλλον μου ομως οχι μονο οι ξενοι. λοιποι συγγενεις να μην πιστευουν οτι εχω θεμα υγειας και οτι απλα τρωω σαν το βοδι. ακουω τα χαριτωμενα σχολια σε επισκεψεις ή τραπεζια "το λιγο παρε, ή δεν εχει αναγκη η .. εχει αποθεματα, φαε το μισο χεχε, ή περπατημα περπατημα καλο σου κανει, εσυ αμα γινει πολεμος εχεις αποθεματα" και παμπολες αλλες μαλακιες δηθεν χαριτωμενα και με ενδιαφερον. ο κοσμος με κρινει απο τα κιλα μου και οτι απο την πληθωρα αλλων ελλατωματων ή προταιρηματων μου. το περιβαλλον του αγοριου μου δεν κοιτανε αν περναει καλα στη σχεση μας αλλα κραζουν συνεχως σε αυτον επειδη δεν εχω αναλογιες μοντελου. ειλικρινα κανω τον καραγκιοζη αλλα μεσα μου και μονη μου κλαιω. θα μου πειτε μη σε νοιαζει μη σκας. ομως εκει ειναι που τα παιρνω ολα τοσο προσωπικα και στεναχωριεμαι. ΟΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ. με νοιαζει και σκαω. διοτι δεν ημουν ετσι. ημουν μια φυσιολογικη αδυνατη κοπελιτσα οσπου περασα μια μεγαλη στρεσσογονα περιοδο και χτυπησε εκει και μου τα διελυσε ολα. ντρεπομαι οταν πηγαινω στον τοπο καταγωγης μου επειδη εχω αλλαξει ετσι. ντρεπομαι να ξαναβρεθω με παλιους φιλους. ντρεπομαι για τα χαλια μου... ειλικρινα δεν θελω να εγκαταλειψω αλλα απελπιζομαι που κοπιαζω για 300 γραμμαρια τη βδομαδα και λιγο να αγχωθω πριζομαι και ξανα ανεβαινω. και βαρεθηκα να ακουω τα "πω πω πως παχυνες ετσι...εγω το λεω απο ενδιαφερον επειδη εισαι μικρη κοπελα." λες κι εγω που με αφορα κιολας δεν εχω καθρεφτη να με δω, ρουχα να μην μου κανουν ή με ενδιαφερει λιγοτερο απο τους αλλους. το ξερω πολλοι δεν θα με καταλαβουν ο καθενας για προσωπικους του λογους και ειναι κατανοητο. απλα σας παρακαλω την επομενη φορα που θα δειτε ανθρωπο με πολλα κιλα πριν κοιταξτε καπως ή πειτε κατι σκεφτειτε πως μπορει να το σκεφτεται πολυ περισσοτερο απο οσο νομιζετε και να το πατε την ψυχολογια στα ταρταρα.