ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γενικα σαν ανθρωπος ειμαι πολυ δοτικη και παντα ειμαι προθυμη να βοηθαω τους αλλους, ακομα κ αν αυτο ειναι εις βαρος μου. Δηλαδη ειμαι προθυμη να ταλαιπωρηθω λιγο παραπανω, για να επωφεληθει καποιος αλλος, ειμαι προθυμη να προσφερω στον αλλον κατι, αν νιωσω οτι εκεινη τη στιγμη το χρειαζεται πιο πολυ απο μενα κλπ. Ομως στο ερωτικο κομματι νομιζω οτι μου βγαινει ο υπερτατος εγωισμος. Γινομαι πολυ εγωιστρια στον ερωτικο τομεα. Και ειμαι σιγουρη πως το οτι ειμαι 2 χρονια σχεδον μονη μου οφειλεται εν μερει και σε αυτο. Για να ειμαι ειλικρινης, δεν με χαλαει πραγματικα καθολου το οτι ειμαι single, εφοσον δεν εχω βρει καποιον που με ενδιαφερει πραγματικα. Δεν θα ηθελα να ειμαι σε σχεση χωρις να νιωθω κατι ουσιαστικο για τον αλλον. Ομως απ' την αλλη βλεπω οτι και οσες φορες καποιος μου δειχνει το ενδιαφερον του, εγω αρχιζω να γεμιζω ανασφαλειες και να φερομαι εγωιστικα σκεπτομενη "δεν προκειται να του τηλεφωνησω, γιατι σιγουρα μιλαει και με αλλες περα απο μενα", "ναι οκ, μπορει να μου εστειλε μηνυμα, αλλα σιγουρα δεν με σκεφτεται οσο εγω", "μπορει να μου μιλαει πολυ γλυκα, αλλα ειμαι σιγουρη οτι θελει απλα να κανουμε σεξ και μετα θα με παρατησει". Και γενικα κανω τη ζωη μου δυσκολη με τετοιες ηλιθιες σκεψεις. Βεβαια, για να λεμε και του στραβου το δικιο, υπαρχει περιπτωση ολα αυτα που σκεφτομαι να ισχυουν, δηλαδη μπορει οντως ο αλλος να παιζει μαζι μου και να μην ενδιαφερεται πραγματικα κλπ. Ομως εν τελει εχω διαπιστωσει οτι ισως θα με βοηθουσε πιο πολυ στη ζωη μου το να μην ημουν τοσο καχυποπτη και να εδινα ευκαιριες σε ανθρωπους να με προσεγγισουν, παρα να κλεινω πορτες σε ολους, επειδη φοβαμαι μην με εκμεταλλευτουν και μη με πληγωσουν. Σιγουρα εχω χασει ευκαιριες λογω αυτου του σκεπτικου που εχω. Βεβαια, οσο ευκολο ηταν να γραψω ολα αυτα τα πραγματα, τοσο δυσκολο ειναι να τα αλλαξω. Λενε οτι ο ανθρωπος αλλαζει μονο οταν το θελει. Και ναι, εγω το θελω. Ομως πώς απο κει που περιμενα παντα απ' τον αλλον να με διεκδικει και να με κυνηγαει, τωρα θα αρχισω να τον διεκδικω και γω και να του δειχνω το ενδιαφερον μου??? Παντα οταν θεωρουσα οτι ο αλλος δεν ενδιαφερεται πραγματικα για μενα, απομακρυνομουν και αδιαφορουσα, ακομα κ αν εμενα αυτος μ' αρεσε πολυ. Γιατι με τσαντιζε το οτι ο αλλος παιζει μαζι μου και απλα περναγε την ωρα του. Και θεωρουσα οτι, εφοσον εγω νιωθω κατι εντονο για κεινον, ενω αυτος οχι, δεν υπηρχε λογος να επιμεινω μαζι του και να πληγωθω. Τωρα ομως πώς θα καταφερω να γινω πιο ανοιχτη και να δινω ευκαιριες σε καποιον, ακομα και αν σε πρωτη φαση δειχνει οτι μπορει και να μην τρελαινεται για παρτη μου?? Πώς θα καταφερω να μη σκεφτομαι τοσο αρνητικα και να μη φοβαμαι τοσο το ενδεχομενο να αποτυχω, να πληγωθω κλπ?