ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα μια κατάθλιψη αρκετό καιρό... Ενάμιση χρόνο περίπου. Πολύ μεγάλη. Έγιναν κάποια πράγματα και με επηρέασαν πολύ, ψυχολογικά, και σε μια μέρα όλα άλλαξαν. Κλείστηκα στον εαυτό μου, κόντεψα να τρελαθώ και να χάσω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου. Υπήρχαν πολλές φορές που ήθελα να σηκωθώ, να βγω από το σπίτι και να πάω σε μια κλινική και εκούσια να εισαχθώ και να λάβω φροντίδα.Δεν το είπα πουθενά. Δεν το έδειξα και προσπάθησα να μη το αφήσω να αλλάξει τη ζωή μου πολύ, όμως το τελευταίο δε το κατάφερα και φέτος έπιασα κυριολεκτικά πάτο. Ένα κενό. Κι ας πέθαινα. Τι με ένοιαζε;Φαρμακευτική αγωγή δε πήρα. Το πολέμησα και μετά από 3 μήνες είμαι καλά. Νομίζω τόσο καλά δεν έχω υπάρξει χρόνια. Είμαι εντάξει με εμένα, με το σώμα μου. Θέτω προτεραιότητες και νομίζω ότι συνεχώς η ψυχολογική μου κατάσταση βελτιώνεται.Η κατάθλιψη είναι κάτι που πολλοί περνούνε. Σε άλλον είναι ήπια, σε άλλον είναι αιτία να χάσει τα λογικά του. Εγώ είχα την τύχη, μέσα στην ατυχία μου να το βιώσω, να δείξω αρκετή δύναμη και να το πολεμήσω. Χωρίς βοήθεια. Και μέσα από αυτό νομίζω οι δυνάμεις μου μεγάλωσαν.Δε θα σταθώ όμως σε αυτό. Θέλω να εξομολογηθώ πως, πολλές φορές, σκέφτομαι και αναρωτιέμαι αν το πρόβλημα που είχα ήταν όντως πρόβλημα κι αν όντως θα μπορούσε να ταξινομηθεί με άλλα, πραγματικά προβλήματα σε αυτό τον κόσμο. Άνθρωποι χάνουν πρόσωπα κοντινά, άλλοι χάνουν τη δουλειά τους, το σπίτι τους... Αυτοί οι άνθρωποι καλούνται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις άλλου επιπέδου. Άλλες φορές το καταφέρνουν, άλλες όχι. Εγώ απλά είχα να πολεμήσω μια κατάθλιψη και ένα μυαλό που κόντεψε να αποτρελαθεί. Μήπως η κατάστασή μου δεν ήταν πρόβλημα; Για να το θέσω πιο απλά, νιώθω ενοχές. Που σκέφτομαι τι πέρασα και πώς το θεωρώ το μεγαλύτερό μου εμπόδιο και τι περνούνε άλλοι.Μήπως τελικά είμαι εγωϊστής;