ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μια κολλητή μου από ανίατο αυτοάνοσο και δεν μπορώ να το ξεπεράσω.Δεν θέλω να ζαλίζω τον κόσμο με τον πόνο μου. Υπάρχουν τόσες πολλές στιγμές, όμως, που την σκέφτομαι και κλαίω που νιώθω σχεδόν απελπισία. Και έχει ήδη περάσει 1,5 χρόνος. Ποτέ δεν θα είναι αρκετός ο χρόνος για να "ξεχάσω", ποτέ δεν θα είναι αρκετός ο χρόνος που είχαμε :(Και έχω χάσει ήδη τόσο κόσμο από την άμεση οικογένεια. And the death toll continues...Ακόμα μου έρχονται στο μυαλό οι τελευταίες πολύ τραγικές στιγμές. Θέλω να τις ξεριζώσω από το μυαλό μου, να την σκέφτομαι μόνο στα καλά της. Τότε που περιμέναμε έξω από το αμφιθέατρο να μπούμε για μάθημα, τότε που γελάγαμε μαζί, χορεύαμε..τι ντουέτο.Τι να κάνω γαμώτο; Θέλω να ξεχάσω γιατί δεν αντέχω την στενοχώρια και δεν θέλω να ξεχάσω γιατί έτσι την προδίδω. Σαν να μην υπήρξε ποτέ, αν την "ξεχάσουμε" όλοι.Μάλλον θα πρέπει να συμβιβαστώ μ'αυτό: να ζω με μια μαυρισμένη ψυχή από αρκετά νωρίς ελπίζοντας (ίσως μάταια) για καλύτερες μέρες. Life is a bitch.