ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τον κολλητό μου ήμασταν φίλοι από το Γυμνάσιο. Εγώ ήμουν πάντα ερωτευμένη και πάντα δίπλα του, αλλά ποτέ δεν το κατάλαβε. Τον βοήθησα όσο μπόρεσα στα πάντα, όσο και αν ήξερα ότι μάλλον δεν με θέλει επειδή ήμουν πάντοτε παχουλή. Τον βοήθησα σε μετακομίσεις, συγκατοικούσαμε στις σπουδές και μεγάλη οικονομική βοήθεια του παρείχα, όσο και στις σπουδές γιατί ήμουν πολύ καλή φοιτήτρια, του έκανα τις εργασίες, του μαγείρευα, όλα έτοιμα. Υπέφερα πάντα όταν έβγαινε με άλλες, αλλά τον ήθελα δίπλα έστω και αν με έβλεπε ως "αδερφή" του γιατί δεν ήταν λίγο. Τον αγαπούσα πραγματικά. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή παντρεύτηκε, έγινα κουμπάρα του, και όταν η γυναίκα του ενοχλήθηκε από τη συνεχή παρουσία της ξεκαθάρισα και εγώ και αυτός ότι δεν τρέχει μία και ότι με βλέπει σαν να ήμουν συγγενής, τίποτα περισσότερο. Σε δύσκολους τσακωμούς τους είχα φέρει κοντά και είχα κάνει τον εαυτό μου χώμα επειδή στο βάθος πάντα τον ήθελα, αλλά ήθελα να κάνω το σωστό. Κάποια στιγμή παίρνουν διαζύγιο, καθόμουν μήνες και έχανα τη ζωή μου όλη για να τον παρηγορώ και να συνέλθει. Σε κάποια φάση του είπα, "ίσως είναι γραφτό να είμαστε μαζί". Στράβωσε εντελώς και μου είπε απαξιωτικά "Ε, δεν είμαι και τόσο απελπισμένος για να πάω μαζί σου". Μου γύρισε το μυαλό ανάποδα, μετά από τόσες θυσίες, τόση υπομονή όλα αυτά τα χρόνια, τόση αγάπη, χωρίς ποτέ να θέλω να τον χωρίσω, να με υποτιμάει έτσι; Από τα 13 μέχρι τα 33 μου έβαζα πρώτα αυτόν και μετά εμένα. Και τις λίγες σχέσεις που είχα, πάντα έβαζα από πάνω αυτόν. Τα έκανα όλα θρύψαλα, τα διέλυσα όλα, βάζα, πιάτα, καρέκλες πέταξα, δεν άφησα τίποτα όρθιο και δεν του ξαναμίλησα. "Άμα με γούσταρες, να το έλεγες, τι έπαιζες τη μητέρα Τερέζα;", μου έστειλε χτες ένα μήνυμα. Έχεις δίκιο αγάπη μου, εγώ φταίω, αλλά δεν πρόκειται να σου ξαναμιλήσω ποτέ. Ήσουν ένα καθίκι κι εγώ μια χαζή. Εγώ φταίω. Ίσως κάποτε καταλάβεις τι υπήρξα στη ζωή σου. Θα είναι αργά. Το μπιζελίνι σου.