ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...και λίγα λέω. Αλλα ισως υπαρχει καποια αρχη του κακου και για μενα αυτη ηταν πριν οχτω χρονια. Χρονια αλλαγων στη ζωη μου και ελάχιστη αυτογνωσια οπως και αγαπη. Ένιωθα αδιαφορία, μοναξιά. Σπουδαζα με οικονομικές δυσκολίες. Οικογενειακό περιβάλλον χωρίς υποστήριξη, ίσα ίσα, εγω έτρεχα για όλους. Σε σημείο που παραωριμασα, σε σημείο που έχανα φίλους η τους εδιωχνα από κοντά μου. Γινόμουν όλο και πιο κλειστή και κομπλεξική. Αποσυντονιζομουν όλο και πιο πολύ από τον παλμό των συνομιληκων μου..ενιωθα μεγάλη. Μου πέρασαν όλα τα κομπλέξ και τα ταμπού τους άτομα που έκαναν τα πιο τρελα πράγματα, ηθικολόγοι της πλάκας. Κι ως ενοχικος άνθρωπος εγω έφτιαξα μια τεράστια αποσκευή με τύψεις που την κουβαλούσα οπου πήγαινα. Με έκαναν να νιώθω τύψεις που ήμουν νέα, όμορφη, στα καλυτερα μου χρόνια. Δεν άργησα να αποκτήσω ψυχολογικά και να ξεκινω να τιμωρώ τον εαυτό μου. Είχα αυτοκτονικές ιδέες και άγχος. Έπειτα προστέθηκαν οι ψυχαναγκασμοι. Όλη μέρα καθαριζα και έτρωγα λιγο ενώ έκανα ψυχαναγκαστική γυμναστική. Έχασα τη θηλυκοτητα μου,την όρεξη μου για τη ζωή, έγινα μίζερη. Μόνο 20 και ένιωθα συνεχώς κουρασμένη, άρρωστη και μισούσα την εικόνα μου. Εψαχνα πολυ για το τι εφταιγε, διαβασα πολυ ψυχολογια, πολλα βιβλια αυτοβοηθειας. Πηγα και βρηκα ειδικους και εν τελει διαγνωστηκα με αγχωδη διαταραχή και καταθλιπτικα στοιχεία. Απομωνωθηκα και δεν είχα καμια στήριξη. Αντίθετα έβλεπα μια χαιρεκακία και αδιαφορία. Τελικά έκανα και την απόπειρα αυτοκτονίας. Τα αντικαταθλιπτικά φαινεται με είχαν κάνει να αρχίζω να παίρνω τη ζωή στα χέρια μου και κάποιοι ένιωθαν άβολα με αυτό. Δεν,άφησα όμως την κακία των άλλων να νικήσει. Είπα να κάνω μια νέα, πολύ δύσκολη αρχή.. Βρήκα κι άλλες δυσκολίες όμως και ποτε δε θα σταματήσουν οι δυσκολίες... Πιθανόν έχω μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας αλλα δε θέλω να βάζω ταμπέλες. Από τη μια μου δίνει ανακούφιση να ξέρω ότι υπάρχει μια εξήγηση στην κόλαση που ζω από την άλλη ξέρω ότι δεν ειναι η μονη. Έλλειψη αγάπης και αδιαφορία, αυτό με πείραξε. Ίσως θα έπρεπε να αρχισω πάλι με τους ειδικούς αλλα από την άλλη αυτή η αποχη απο τα δεκανίκια αν και ήταν δύσκολη με βοήθησε να δω καθαρά. Έμαθα οτι τα άτομα που με φόρτωναν ηθικολογίες έκαναν απίστευτα πράγματα και παρόλα αυτά δεν τους κακολογησα ποτε. Αντιθέτως αυτοί συνεχίζουν να χτυπάνε και να μισούν. Πολύ μίσος. Τώρα που τα συνειδητοποίησα ολα αυτά και βλέπω οτι όλη η αξια, όλη η ενεργεια και ο χρόνος που έδωσα δεν αξιζαν τι να κάνω; Όταν συνειδητοποιώ οτι θελω να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα, οτι ψάχνω να βρω την πενταετία 20-25 που έχασα; Ολοι ομως εχουν προχωρησει, αρχιζουν και κανουν οικογενειες μερικοι! Τιποτα δεν ειναι το ιδιο και δεν υπαρχιυν οι ευκαιριες που υπηρχαν τοτε. Μιλούσα με έναν άνθρωπο που ήταν στα ναρκωτικά για ένα ανάλογο διάστημα και μου έλεγε οτι νιώθει οτι έχασε ένα μέρος της ζωής του που δε θα ξαναέρθει ποτε. Ποσο τον καταλαβαίνω! Μόνο μια θολούρα, μια δυστυχία...Δε βγήκα όσο ήθελα, δεν έβαλα τα καλά μου, δε χόρεψα, δε γελάσα, δεν έκανα ερωτα..! Ποιος θα μου επιστρέψει τη ζωή μου; Γιατί ήμουν ατυχη να έχω άτομα που ήθελαν να με ελέγχουν, γιατί ήμουν αδύναμη να το διαχειριστώ και με χειριστήκαν όπως τους συνέφερε...