ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

χωρίσει. άσχημα. ήταν ο άντρας της ζωής μου και ήμουν η γυναίκα του. και έχω γράψει εδώ σχετικά 100 εξομολογήσεις. και πλέον ξέρω οτι η υπόθεση έχει καεί, για την ακρίβεια τον κατηγορώ που την έκαψε. και εγώ ήμουν αυτή που είπα να χωρίσουμε γιατί νόμιζα πως θα τρελλαθώ. και όταν τον βλέπω τυχαία διαλύομαι, το στομάχι μου κάνει σβούρες και πονάει, αλλά δεν τον θέλω πια, δε γυρίζω εκεί. δεν απαντάω στις κλήσεις του και κάνω πως δεν ακούω πως με φωνάζει όταν συναντιόμαστε τυχαία. έκανα κάτι με άλλους και ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά ένας τύπος ο οποίος είναι άψογος (ναι όλοι στην αρχή είναι λέμε...). κάνει πράγματα για μένα που ο προηγούμενος ούτε καν. και εκεί που έλεγα δε θέλω σχέση κτλ κτλ και με κάποιον τρόπο ακόμα δε θέλω, περνάω πολύ όμορφα μαζί του και γουστάρω τη σιγουριά που βγάζει, για τον εαυτό του, το πως με προσέχει, το πως περνάμε το χρόνο μας, την ειλικρίνια του, χιούμορ κτλ. αλλά είναι παχύς, πολύ παχύς....και στο ύψος μου....και σκέφτομαι πως είμαι ηλίθα που τα σκέφτομαι αυτά αλλά έλα που εκεί που γουστάρω ξαφνικά κολλάω....τι γίνεται;