ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

φτασει τα τριαντα δυο κι ακομα δεν εχω συμφιλιωθει με τον κοσμο στον οποιο ζουμε. Ακομα νευριαζω, ακομα συγχυζομαι, ακομα δε μπορω να δεχτω το γεγονος οτι ειμαστε σαν ποντικια κολλημενα στον τοιχο, χωρις δυναμη να αλλαξουμε τις ζωες μας, χωρις τη δυναμη να βοηθησουμε αυτους που το εχουν αναγκη γιατι οι νομοι μας δενουν τα χερια. Οι νομοι που θεσπιζονται απο μια μειοψηφια για να εξυπηρετουν τα συμφεροντα των λιγων. Ακομα δε μπορω να δεχτω οτι η εποχη μας δε διαφερει σε τιποτα απο τις παλιοτερες που μαθαιναμε στην ιστορια, τις κοινωνιες οπου οι δουλοι χτιζανε τις πυραμιδες και την Ακροπολη και οι ελευθεροι απολαμβαναν τον πολιτισμο. Απλα αλλαξανε τα ονοματα. Νευριαζω με τον εαυτο μου που δεν κανω μια επανασταση, αλλα αν εκανα θα βρισκομουν με τη μια στο περιθωριο και πιθανον κυνηγημενη. Ψαχνω διεξοδους απο αυτη την κοινωνια, αλλα μαλλον δε θα κανω τιποτα σπουδαιο. Ειχα τοσα ονειρα να βοηθησω τον κοσμο, να τον κανω λιγο καλυτερο, αλλα μαλλον θα παλευω μαζι με ολους για τα προς τα ζην, για λιγα ψιχουλα για να επιβιωσω. Μισω τον κοσμο στον οποιο ζω, δε με εκφραζει.