Να κοιτάξετε πρώτα την δική σας ζωή αυτό να κάνετε. Περάσατε φουρτούνες και περνάτε ακόμα, δε χρειάζεται να ασχοληθείτε παραπάνω. Δυστυχώς η πορεία του μοιάζει μη αναστρέψιμη.Εσείς όμως, έχετε τη ζωή μπροστά. Δεν πρέπει να υπακούτε σε κάποιον που κατέστρεψε τη ζωή του.Για τους τρόπους αντιμετώπισής του καλύτερα μιλήστε με ειδικούς (ψυχολόγους). Δεν είναι εύκολο αυτό που περνάτε. Καλή δύναμη και μη το βάζετε κάτω οπως και αν σας τα έφερε η ζωή.
17.1.2017 | 22:16
ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗΣ
Έχω ΤΕΡΑΣΤΙΟ πρόβλημα με τον πατέρα μου και δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω και έχω ανάγκη συμβουλής. Τα πράγματα έχουν ως εξής: Όταν ήμουν 12, χώρισαν οι γονείς μου και η μάνα μου έφυγε απο το σπίτι. Την ξαναείδα στα 17 μου. Ο πατέρας μου ήδη αλκοολικός όλο αυτό το διάστημα μου δηλητηριάσε την ψυχή με το να την βρίζει αισχρά μπροστά μου, να μπεκροπίνει όλη μέρα, να με βάζει 12 χρονών παιδάκι να της γράφω γράμματα και να την βρίζω και πολλά άλλα τραγικά. Στα 17 μου η μάνα μου ξαναήρθε και μετα απο έναν χρόνο ξαναχώρισαν, εγω εντωμεταξύ είχα μπλέξει με τα ναρκωτικά.Ο πατέρας μου συνέχισε το ίδιο βιολί, να ασκεί τρομερή ψυχολογική βία επάνω μου και να συνεχίζει να την κατηγορεί και εμένα που έμενα πλέον μαζί της. Στα 23 μου πήγα για απεξάρτηση και καθάρισα. Ο πατέρας μου, είχε κόψει το ποτό και το είχε ρίξει στα ψυχοφάρμακα και έμενε με την μάνα του. Εκεί άρχισε άλλη πίεση. Κάθε δυο-τρεις μέρες τηλέφωνο και να μου εξιστορεί το τι τραβάει εκεί με την μάνα του και πόσο δύσκολο είναι κλπ.κλπ. Να μην σας τα πολυλογώ έφτασα 40 ετών και ο πατέρας μου συνεχίζει τα ίδια. Η γιαγια μου έχει πεθάνει, μένει μόνος και κάθε μέρα πάλι τηλέφωνα, έχω αυτό το πρόβλημα, έχω το άλλο, τι να κάνω, και και και . Με βλέπει σαν τον κάδο τον απορριμάτων και πάνω του ξεσπάει και λέει όλα του τα προβλήματα. Εγω όμως δεν μπορώ αυτην την κατάσταση. Με τα χίλια ζόρια αντμετωπίζω τα δικα μου, δεν έχω ούτε τις ψυχικές ούτε τις οικονομικές δυνάμεις να τον στηρίξω.Κανονικά με όλα αυτά που μου έχει κάνει απο παιδί, ούτε να τον ξαναμιλήσω αλλα τον λυπάμαι αλλά κάνω και κακό στον εαυτό μου. Δεν μπορω να ζήσω την ζωή μου. Όποτ εκλείνω το τηλέφωνο κλαίω ασταμάτητα, τον βρίζω και εύχομαι να πεθάνει για να ησυχάσω. Μετα όμως με πιάνουν οι ενοχές που σκέφτομαι έτσι.Έγω σκεφτεί να του μιλήσω αλλά μετα λέω δεν έχει κανέναν και μπορεί να μην το αντέξει. Απο την άλλη όμως δεν αντέχω εγώ. Είναι σαν έχω βγάλει φτερά για να πετάξω και μόλις πάω είναι σαν να με τραβάει απο τα πόδια και να μου λέει δεν θα πας πουθενά.Βοηθηστε με παρακαλώ, να ξεμπλοκαριστεί το μυαλό μου στο τι να κάνω, γιατί δεν αντέχω άλλο.
3
