ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
9.3.2024 | 17:55

Έχω κουραστεί να φροντίζω τους γονείς μου

Μπαίνω αισίως στα 10 χρόνια που γηροκομώ τους δικούς μου. Ξεκίνησε αρκετά νωρίς όλο αυτό, κάτι που ήταν μεγάλοι, που δεν πρόσεχαν, που είμαι μοναχοπαίδι. Τώρα νιώθω πως έχω χάσει όλη μου τη ζωή. Μόλις πήρα πτυχίο και γύρισα στο πατρικό ανέλαβα τη μάνα μου, τώρα που πέθανε και είπα (τί ντροπή) πως ίσως ανασάνω λίγο ξεπέσε και ο πατέρας μου. Δεν αντέχω άλλο αλλά ξέρω πως έχω πολύ δρόμο ακόμα. Είμαι κουρασμένει ψυχικά, δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που έκανα όνειρα, η τελευταία μου σχέση ήταν στο πανεπιστήμιο, έχω χρόνια να βγω έξω ένα Σάββατο και οι τοίχοι του σπιτιού με πνίγουν. Είμαι κουρασμένη και σωματικά, γιατί τόσα χρόνια σηκώνω, πλένω, φροντίζω ανθρώπους δύο φορές το βάρος μου χωρίς να κάνω ένα διάλειμμα. Ζηλεύω όλους τους ανθρώπους γύρω μου, τους ζηλεύω στο μετρό όταν πηγαίνω στη δουλειά ή και στο δρόμο όταν τους βλέπω στο μπαλκόνι. Θα έπρεπε να είναι τιμή μου, είναι και υποχρέωση γιατί παιδιά δεν έχω... αλλά πότε να κάνω; Παλιά ήθελα οικογένεια αλλά τώρα, αν υποθέσουμε πως προλάβαινα, δεν βλέπω το λόγο. Γιατί, για να υποφέρουν κι αυτά όπως εγώ; Ντρέπομαι που νιώθω έτσι, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θα έπρεπε να έχω μια δική μου ζωή, κάποτε πίστευα (εφηβική αφέλεια) πως είχα ένα μέλλον μπροστά μου τώρα που το βλέπω με τρομάζει, είναι μαύρο και μοναχικό. Τρέμω στην ιδέα πως θα το συναντήσω.
5
 
 
 
 
σχόλια

Βρες μέσα σου την ισορροπία ανάμεσα στα 'πρέπει" και τα "θέλω", βάλε όρια και προτεραιότητες και έτσι θα βρεις την άκρη. Δεν είμαστε πλοκάμι του χταποδιού που είναι οι γονείς μας, έχουμε και δική μας ζωή.

Θα σου μιλήσω ως ένας άνθρωπος που έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που περιγράφεις, για την ακρίβεια πολύ χειρότερο. Είχα αμέτρητα χρόνια κατάκοιτο πατέρα, μοναχοπαίδι, και εδώ και κάμποσα χρόνια έχω τη μάνα μου με άπειρα προβλήματα υγείας.
Έχω σχέση μακροχρόνια και σκοπεύω να παντρευτώ. Σε κατανοώ, απλά βρες την ισορροπία να βρεις χρόνο και για σένα.

Μήπως θα έπρεπε να κάνεις μια αίτηση στο 'βοηθεια στο σπιτι'; Είναι πολύ ψυχοφθόρο και κουραστικό αυτό που περνάς. Ο πατέρας σου σύνταξη δεν παίρνει; Δε θα μπορούσες να πάρεις και μια αποκλειστική τουλάχιστον τις ώρες που λείπεις; Να βγεις λιγο σαν άνθρωπος, είσαι νέα, πρέπει να κοιτάξεις τη ζωή σου. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό που κάνεις όμως είναι κρίμα να περάσουν τα χρόνια και να μη ζεις τίποτα.

Είναι πράγματι πολύ κουραστικό ειδικά εάν συμβαίνει επί χρόνια. Πρέπει να βρεις μια γυναίκα εάν δεν υπάρχει άλλη λύση όπως κάποιος συγγενής που να μπορεί να βοηθήσει, ώστε να σε ξεκουράζει δύο ώρες την ημέρα ή έστω λίγες ώρες την εβδομάδα. Πέρα από την ζωή σου που δεν την ζεις όπως θέλεις είναι και η υγεία σου που φθείρεται λόγω της κατάστασης. Πάντως δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι επ αόριστον

Οι περισσοτεροι φροντιζουμε τους γονεις μας χωρίς όμως να γίνουμε δούλοι τους. Μένεις μαζί τους μάλλον αλλά δεν ειναι υποχρεωση σου να είσαι 24 ώρες πανω απο το κεφάλι τους. Με τη σύνταξη του δεν θα μπορούσες να έχεις μια γυναικα να σε βοηθα? Επισης οταν φευγεις για τη δουλειά ποιος ειναι μαζί του? Ετσι θα βγαινεις και τα Σαββατα! Μήπως ειναι δικαιολογία η φροντιδα τους για ότι δεν καταφερες στη ζωη σου?

Scroll to top icon