ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι γυναίκα 26 ετών, μου αρέσουν οι γυναίκες, μένω σε χωριό, μένω στο πατρικό. Δεν εργάζομαι αλλά κατά καιρούς μπορεί να απασχοληθώ εποχιακά. Όπως είναι φυσιολογικό δεν έχω σύντροφο και με αυτούς τους ρυθμούς δεν πρόκειται να αποκτήσω ποτέ. Η μόνη μου διέξοδος είναι το διαδίκτυο η οποία σιγά σιγά με καταστρέφει, με κάνει αντικοινωνική και δυστυχισμένη, παρόλα αυτά εγώ παραμένω, μου αρέσει. Έχω κουραστεί ψυχολογικά, ξεσπάω σε νεύρα, τσακώνομαι σε καθημερινή βάση με τους δικούς μου, για άσχετους λόγους, χωρίς καμία αιτία. Όταν βρίσκομαι μόνη αισθάνομαι γαλήνη, τόση γαλήνη που θα ήθελα να μείνω για πάντα μόνη. Θέλω να φύγω, όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. Η οικογενειά μου δεν θα μου λείψει. Έλειψα από το σπίτι για ένα διάστημα. Δεν έπαιρνα καθόλου τηλέφωνο τους δικούς μου, δεν μου έλειπαν. Αντιθέτως εκείνοι με έπαιρναν που και που κάνοντας μερικά παραπονάκια ότι τους ξέχασα, με ρωτούσαν πότε θα επιστρέψω, δεν τους απαντούσα. Δυστυχώς ή ευτυχώς επέστρεψα μετά από ένα μήνα. Στην αρχή οι πρώτες ώρες ήταν καλά, μετά ξεκίνησαν οι καυγάδες -με όλη την οικογένεια- και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Εχθές το βράδυ αφού πήγαν όλοι για ύπνο, άφησα τον η/υ, πήγα στο σαλόνι και έκλαψα δυνατά βουβά. Έκανα πολλές παράλογες σκέψεις. Μετά από καμια ώρα, ηρέμησα και πήγα για ύπνο. Έχω πλέον παραιτηθεί.