Γράφεις πολλά και ανακατεμένα και κάπου αδυνατώ να κατανοήσω ποιο επακριβώς είναι το πρόβλημά σου. Το ότι δεν έχεις παρέες; το ότι έχεις ''φίλους'' που σε δουλεύουν; το ότι θα ήθελες να βγαίνεις περισσότερο από το να είσαι σπίτι-σχολή και το αντίθετο; το ότι θα ήθελες να είσαι πιο ποθητή από το άλλο φύλο; Αν θεωρείς ότι οι ''φίλοι'' σε δουλεύουν, πολύ απλά ξέκοψέ τους πλήρως. Δεν αξίζει να παίζεις το καραγκιοζάκι για λίγη αποδοχή τους. Δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, ούτε όσοι σου λένε ωραία λόγια τα εννοούν κιόλας. Και επίσης, η μη αποδοχή σου από τους ''φίλους'' σου μπορεί να οφείλεται σε πολύ ταπεινή κίνητρα. Σε σχέση με το άλλο φύλο, δείχνεις προσιτή; ή έχεις μία ταμπέλα στο μέτωπο που λέει ''μην πλησιάζετε'';Δώσε έμφαση στις σπουδές σου, και παύσε να αναζητάς την αποδοχή για την αποδοχή. Έχεις αυθύπαρκτη υπόσταση, δεν είναι το ιδανικό να αποκτάς ''σημασία'' μέσω της αποδοχής των άλλων.
29.6.2020 | 23:55
Έχω πιάσει πάτο!
Αρκετές φορές έχω αισθανθεί ότι έχω πιάσει πάτο ή το ακόμα χειρότερο συναίσθημα ότι ο πάτος δεν έχει φανεί ακόμα ... Και θα συνεχίσω να πέφτω καιν να πέφτω και να πέφτω μέχρι να βάλω ένα στοπ , όμως πως να το κάνω;;; Πως να βοηθήσω τον εαυτό μου όταν ποτέ μου δεν έμαθα ή δεν μου έμαθαν να με αγαπώ;; Να έχω αυτοεκτίμηση ;; Είμαι δυστυχώς ένας άνθρωπος που πραγματικά διψάει για αγάπη και για αποδοχή και αυτή μου η ανάγκη με κάνει να πέφτω συνεχώς θύμα στις φιλικές και πρόσφατα στις ερωτικές σχέσεις. Δίνω αγάπη, στοργή , κατανόηση και σε εξαιρετικές περιπτώσεις την παίρνω πίσω και δυστυχώς κανείς τους δεν με σταματά, δεν μου λέει ότι δεν νιώθω το ίδιο για εσένα. Δυστυχώς έχω μάθει να ζω με ψίχουλα αγάπης και βλέπω ότι όποτε πάω να φύγω μου δίνουν ένα πιο μεγάλο κομμάτι και εγώ η ηλίθια ξαναγυρνώ...Σχεδόν τελειώνω με το πανεπιστήμιο και δεν έχω ζήσει φοιτητική ζωή... Νιώθω ότι μαραζώνω... Φεύγουν τα καλύτερά μου χρόνια χωρίς να κάνω τίποτα! Ζω στον κόσμο μου, ονειρεύομαι κάθε μέρα επειδή δεν αντέχω την ζωή που ζω! Κάθε μέρα κλαίω, όλη μέρα , με παίρνει ο ύπνος κλαίγοντας και όταν ξυπνάω αρχίζω πάλι...Δεν έχω καθόλου φίλους και παρέες, οι μοναδικές μου φίλες ζουν σε άλλα μέρη μακριά μου. Κατά καιρούς ήταν πιο τονωμένη η κοινωνικότητα μου αλλά εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι δεν ήταν κάτι αξιόλογο. Δεν ξέρω γιατί αλλά συχνά όταν εγώ ζητώ να βγούμε βράδυ μου λένε δεν βγαίνω βράδια ή έχω διάβασμα και τους βλέπω μετά στορι στο ινσταγκραμ ως τα χαράματα! Γιατί τόσο απροκάλυπτα ψέμματα; Σκέφτομαι δεν με θέλουν , τους πρήζω , προσπαθούν να με απορρίψουν και καλά ευγενικά (γιατί καθόλου ευγενικό δεν είναι να δουλεύεις τον άλλο μες τα μούτρα του!) αλλά μετά μου λένε πόσο καλή φίλη είσαι , μου έλειψε η παρέα σου, πότε θα βρεθούμε και τέτοια..Και μετά ξανα τα ίδια...Και δεν ξέρω τι σκατά έχω κάνει λάθος! Δεν βγαίνω ΚΑΘΟΛΟΥ και όχι από επιλογή! Και αυτό μου στερεί την δυνατότητα να γνωρίσω καινούργιο κόσμο. Σπάνια έχω νιώσει επιθυμητή , συχνά διαπιστώνω ότι όταν ο φίλος ή η φίλη μου με γνωρίσει στην παρέα του η παρέα του με θέλει πολύ αλλά δεν έχω πολλά πάρε δώσε επειδή δεν με θέλει ο φίλος -η μου! Στο σχολείο δεν είχα φίλους και παρέας και ήμουν πάντα στην απέξω και βλέπω ότι ενώ δουλεύω πολύ μ τον εαυτό μου αυτό δεν γιατρεύεται....Για το ερωτικό κομμάτι να μην μιλήσω... Λίγες είναι οι φορές που έχω αισθανθεί ποθητή. Δεν έχω γνωρίσει την αγάπη, την τρυφερότητα ,τίποτα.... Και σκέφτομαι ότι είμαι μεγάλη πια για να κάνω τρέλες με κάποιον και να ζήσω τον έρωτα...Και όσο και να το ψάχνω απαντήσεις δεν τις παίρνω. Δεν μου λέει ποτέ κανείς ξεκάθαρα τι φταίει ώστε να ξέρω! Κάποια με παρουσίαζε ως ελευθέρων ηθών επειδή ντύνομαι σέξι ενώ ήξερε ότι δεν είχα καν φιλήσει κάποιον! Σκέφτομαι μήπως τους πρήζω αλλά αφού βλέπω ότι δεν είναι θερμοί δε είμαι ούτε εγώ. Παλιά γκρινιαζα πολύ αλλά τώρα το έχω σταματήσει , καμία διαφορά. Γίνομαι διεκδικητική , τίποτα , γίνομαι παθητική τίποτα. Δεν ξέρω τι φταίει , αλλά δεν την παλεύω άλλο έτσι!
4
