ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην δουλειά μου έχω καταλάβει ότι οι συνάδελφοι μου βγαίνουν μεταξύ τους για διασκέδαση κλπ και έχουν αποκτήσει μία "φιλία", ένα παρεάκι. Εγώ δεν έχω βγει ποτέ με κανέναν, ούτε μου έχουν ζητήσει αλλά ούτε και εγώ έχω πει κάτι. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω τι είναι αυτό που βλέπουν πάνω μου και δεν κάνουν κάποια κίνηση ή να με ρωτήσουν αν θέλω να βγω μαζί τους κλπ. Οι εργασιακές μας σχέσεις θεωρώ ότι είναι πολύ καλές και ευχάριστες με αρκετό γέλιο πολλές φορές. Για να είμαι όμως ειλικρινής ανέκαθεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα, δυσκολευόμουν να κάνω φιλίες, παρέες ακόμα και από τα μαθητικά μου χρόνια. Θυμάμαι στο γυμνάσιο ότι τότε έτρεχα πίσω από παρέες σαν το σκυλάκι. Καταλάβαινα ότι δεν με ήθελαν και δεν μου άρεσε αυτό που έκανα. Μέχρι που σιγά σιγά σταμάτησα να το κάνω στο λύκειο. Κατάλαβα ότι τελικά δεν μου αρέσει να παρακαλάω τον άλλον να μου κάνει παρέα. Οπότε σταμάτησα κάθε είδους προσέγγισης, ακόμα κι αν ήθελα, αν με γουστάρουν θα έρθουν αυτοί σε μένα. Όντας γυναίκα, αυτό το συνεχίζω μέχρι και σήμερα στα 30 μου. Δεν είναι κάποια τακτική αλλά πραγματικά αισθάνομαι ότι αν πλησιάσω κάποιον πέρα το ότι τον παρακαλάω, παραβιάζω τον χώρο του. Προφανώς και δεν με γουστάρουν για παρέα και ομολογώ ότι με στεναχωρεί αυτό διότι γενικά στις κοινωνικές μου συναναστροφές θεωρώ ότι περνάνε όμορφα μαζί μου αλλά δεν ενδιαφέρονται για κάτι παραπάνω και αυτό με μπερδεύει. Συμφωνώ και δέχομαι ότι δεν ταιριάζουν όλοι με όλους αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν ταιριάζω με κανέναν; Γιατι στην κυριολεξία δεν έχω κανένα άτομο να βγω ή έστω να μιλήσω φβ να περάσει ή ώρα. Έρχομαι σπίτι από την δουλειά ή έχω ρεπό και μιλάω στον τοιχο. Τι είναι αυτό που βλέπουν και είναι απόμακροι μαζί μου; Σίγουρα το πρόβλημα το έχω εγώ διότι συμβαίνει με όλους όσους γνωρίζω αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό. Δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό αλλά είμαι από Αμερική (έχωντας μεγαλώσει στην Ελλάδα από 6 ετων) και αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι μπορεί πράγματι να μην ταιριάζω με τον ελληνικό λαό, αντιθέτως βλέπω μεγάλη αποδοχή από τους Αμερικάνους και ότι πράγματι μάλλον ταιριάζω περισσότερο με αυτούς. Όλο αυτό προφανώς και γίνεται υποσυνείδητα, σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι με αποφεύγουν επειδή είμαι από Αμερική κλπ. Καλά το πιο πιθανό αυτό που λέω να είναι χαζό μιας και τώρα που θυμήθηκα στους σχολικούς ελέγχους στην Αμερική, τα οποία έχουμε κρατήσει, οι δασκάλες αναφέρουν πως έχω πρόβλημα προσαρμογής, αντικοινωνικότητας δεν κάνω παρέα με άλλα παιδάκια, δεν μιλαω και κάτι τέτοια και κάθε εξάμηνο έκαναν αξιολόγηση για το πως τα πηγαίνω. Έγραφαν ότι κάνω φασαρία στην τάξη. Είδαν ότι μίλησα σε ένα παιδάκι και το είδαν θετικά. Τελικά μαλλον οι δασκάλες κάτι ήξεραν (πόσο μπροστά!!). Θέλω να αλλάξω όμως αλλά είναι δύσκολο, θέλω να αποκτήσω παρέες, και όχι τα χόμπυ και οι αναζητήσεις δεν θα βοηθήσουν γιατί το πρόβλημα μάλλον είναι πιο βαθυ. Ακόμα και οι εργοδότες μου λένε ότι πρέπει να δουλέψω με τον εαυτό μου για να προχωρήσω επαγγελματικά. Λοιπόν, κάθε μέρα αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότεροι άνθρωποι μου το λένε και το δείχνουν με τον τρόπο τους (βλ να μην επιζητούν την φιλική παρέα μου συνάδελφοι κλπ), έχω καταλάβει ότι έχω πρόβλημα αλλά δεν το βλέπω. Θεωρώ ότι είμαι μια χαρά φυσιολογικός άνθρωπος, έχω αυτογνωσία και προσπαθώ να δω τα πράγματα αντικειμενικά αλλά δεν εντοπίζω κάτι τόσο σοβαρό αλλά ελάχιστα τα οποία μπορούν θεωρώ να παραληφθούν. Νομίζω επίσης ότι ούτε ο ψυχολογος θα βοηθούσε μιας και μαλλον εχω αγύριστο κεφάλι.