ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...πως η ανάγκη μας για συγκάλλυψη τής μοναξιάς μας μέσω τού έρωτα αποτελεί την κατάρα τής επικοινωνίας τών δύο φύλων....πως ο έρωτας αποτελεί ένα, κατά βάση, εγωιστικό και φαντασιωσικό αίσθημα, που, εάν ευοδωθεί με την μορφή αγάπης, τότε μόνο παράγει κάτι πραγματικό και μοιράσιμο από δύο ανθρώπους....πως το σχίσμα μεταξύ βιοχημείας και γνωσιακών τακτικών γορίλλα τής Αφρικής και επιθυμιών πολίτη τού 2015 αποτελεί το υπαρξιακό αδιέξοδο που ταλανίζει τις ζωές μας....πως δεν είναι οι σχέσεις δύσκολες, αλλά πως οι άνθρωποι δυσκολεύουν τη ζωή τους και πως, εάν έπαυαν να φαντάζονται πως θα ζήσουν αιώνια, θα παραιτούνταν από εγωισμούς, ρηχότητες και μίση....πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Γεννιούνται όπως γεννιούνται και μπορούν μονάχα να βελτιώσουν τα αρνητικά τους-και πως κάποιοι είναι φτιαγμένοι για πιο ψηλά αλλά κάποιοι άλλοι όχι....πως η ανθρωπότητα δεν θέλει να σφίξει τα δόντια και να ωριμάσει αλλά προτιμά να συμπεριφέρεται σαν ανώριμο γυμνασιάκι υπό την επήρρεια ορμονών μιας τερατωδώς εκτεταμένης εφηβείας....πως, αυτή τη στιγμή, η πρόοδος τού πολιτισμού βρίσκεται σε χειμερία νάρκη....πως όσες γλώσσες κι αν μιλήσω, όσα βιβλία κι αν γράψω, όση μουσική κι αν συνθέσω, πάντα θα νιώθω πως πάλι δεν κατάφερα να εκφράσω αυτό που πραγματικά μού σκίζει την καρδιά....πως με μυαλό σαν κι αυτό, θα καταλήξω ένας, πιθανόν ακαδημαϊκά πετυχημένος, αλλά μοναχικός και πικραμένος γέρος, όπως ο Bergman στο νησί του....και πως τελικά η μοναξιά θα γίνει ο καρκίνος μου.