ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

τώρα που έφτασα στα 22 ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε ( δε θα μπλέξω λέξεις όπως καπιταλισμός) απαιτεί από εμάς μέγιστη παραγωγικότητα και μας κάνει να νιώθουμε ενοχές για τις μέρες που τεμπελιάζουμε λίγο παραπάνω. Νιώθω βαθιά μέσα μου ριζωμένη αυτή την αίσθηση της ενοχής όταν στο τέλος της μέρας δεν έχω κάνει όσα θα ήθελα να κάνω. Σήμερα το συνειδητοποίησα κι αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται να κατηγορώ τον εαυτό μου συνέχεια. Ζούμε μόνο μια φορά και είναι κρίμα να ζούμε σαν μηχανές,σαν ρομποτάκια. Να σημειώνουμε στο μυαλό ( ή και στο χαρτί) όσα πρέπει να κάνουμε τη μέρα που θα ακολουθήσει και να νιώθουμε ανάξιοι αν δεν ακολουθήσουμε τα τρελά προγράμματα που οι ίδιοι επιβαλλουμε στους εαυτούς μας. Φυσικά και κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν, δεν λέω να φτάσει κανείς στο άλλο άκρο. Και να μην γίνουν όμως... Τι εγινε; Μειώνεται η αξία μας ως άνθρωποι; Όχι. Ας γιορτάσουμε τη μέρα...