ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τότε ίσως που θυμάμαι τον εαυτό μου. Χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά πάντα ευγενική χαμογελαστή γλυκιά . Πάντα λίγομιλητη. Τώρα στα 30 μου μετά από μοναξιες και διάφορα άλλα συμβάντα άλλαξε δραματικά κι ο χαρακτήρας μου. Πολύ νευρική υστερικη ίσως ώρες ώρες, βρίζω πολύ ενώ πριν 3 με 4 χρόνια σχεδόν καθόλου. Τρομερά αγχώδης με σημάδια κατάθλιψης σύμφωνα με γιατρό που πήγα μια φορά αλλά δεν ακολούθησα ποτέ τη θεραπεία, σε μια στιγμή δύσκολη απλά έσκισα τη συνταγή πριν πάω φαρμακείο. Η μοναξιά αλλοιώνει νομίζω την ανθρώπινη ύπαρξη. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί μ εμένα. Έχω σοβαρή σχέση με έναν άνθρωπο που με ερωτεύτηκε τρελά όπως κι εγώ αν κ έχουμε 15 χρόνια διαφορά.ειμαστε ακόμη μαζί. Νιώθω ότι δεν θα με αγαπήσει άλλος άνθρωπος. Προσπαθώ ματαίως να γνωρίσω ανθρώπους ,αν και κλειστός χαρακτήρας όπως είμαι,παρόλαυτα προσπαθώ να είμαι πρόσχαρη ευγενική κτλπ. Κι οι γνωριμίες μου ελάχιστες, κι οι φίλες μου μόνο 3-4 και όλες μακριά πια. Μενω επαρχία που το κάνει δύσκολο για νέες γνωριμίες. Νιώθω από πάντα ότι δε με συμπαθούν ή με αποφεύγουν. Πάντα προτιμούν κάποιον άλλο για παρέα πιο έξω καρδιά πιο "τρελό" πιο σίγουρο για τον εαυτό του ίσως; ακόμη και στα φλερτ ήμουν πάντα πίσω ή εκτός σε σχέση με τις άλλες της παρέας. Πρώτη σχέση έκανα στα 19. Προσπαθώ να το διώξω από πάνω μου, από μέσα μου αλλά μάλλον μάταια καθώς μου χουν πει ότι κάνει μπαμ η χαμηλή αυτοπεποίθηση μου. Πράγμα που μου τη ρίχνει ακόμη περισσότερο. Σίγουρα κάτι στραβό έχω, κάτι λάθος κάνω, κάτι αντιπαθητικό βγάζω. Θελω να αγωνιστώ να προσπαθήσω ακόμη και μόνη, να είμαι σε καλή διάθεση, με ενέργεια, με χαρά με χαμόγελο. Δεν κρατάει πολύ όμως. Αναρωτιέμαι γιατί διώχνω τους ανθρώπους; Δεν πειράξα ποτέ κανέναν απ όσο ξέρω ή σκόπιμα έστω. Ίσα ίσα βοήθησα με την καρδιά μου και όσο μπορούσα ανθρώπους που δεν είναι πια "διπλα" μου αλλά και στη δυσκολότερη φάση της ζωής μου με εγκατέλειψαν. Συγγνώμη για τον αχταρμα αλλά είναι ένα καζάνι που βράζει το κεφάλι μου. Και πάλι δεν τα έγραψα όλα όσα ήθελα. Αλλά δεν είναι και για χορταση φαντάζομαι ?