16.8.2014 | 11:40
Εχθές το βράδυ,με νίκησε η νοσταλγία...
Άνοιξα ένα άλμπουμ, το οποίο βρισκόταν στο κάτω και πίσω μέρος του συρταριού.Φοβάμαι τη βεβαιότητα πως για να ξεφυλλίζω το παρελθόν, κάτι κάνω λάθος ,με το παρόν μου. Δε βαριέσαι..Ήξερα τί θα επακολουθήσει. Έκρηξη αναμνήσεων και συναισθημάτων. Έλειπε όμως κάτι. Ο ήχος της φωνής του. Σήκωσα το βλέμμα, και έστω θολά, τον είδα να μου χαμογελάει...Αγάπη μεγάλη, όσο και τα λάθη μας.Δικά μου και δικά του.Σήκωσα το χέρι για να του χαϊδέψω το μάγουλο. Άδικος κόπος. Πέρασαν τα χρόνια, δεν μπορώ να τον αγγίξω...Η φωνή μου, σπασμένη, τον ρωτά εάν είναι καλά, μα χάνεται μες στο ημίφως του δωματίου...Κάποτε του 'χα πει ένα "ευχαριστώ" και ένα "σ'αγαπώ", τίποτα άλλο να μη κρατήσει από ΄μενα...Τώρα, προσθέτω και μία "συγγνώμη"...Και εύχομαι να 'ναι καλά!
