ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με την παρεα μου, και πραγματικα καταλαβα οτι κατι δεν παει και πολυ καλα με μενα. ολοι εκτος απο μια κοπελα, ειχαν την εξης αποψη. οτι οταν μπαινεις σε μια σχεση, δεν εμπιστευεσαι τον αλλον αυτοματα. οτι κρατας μια αποσταση γιατι δεν μπορεις να τον ξερεις πραγματικα μετα απο τοσο συντομο χρονικο διαστημα. πραγματικα επαθα την πλακα μου. παντα ομως,σε ολη μου τη ζωη, ειδικα στις ερωτικες μου σχεσεις, εμπιστευομαι απολυτα την κοπελα. οτι δεν υπαρχει περιπτωση να με πληγωσει σκοπιμα γιατι ουτε εγω θα εκανα κατι παρομοιο και δεν εχω κανει αλλωστε. αυτο εγινε πριν κανα μηνα περιπου και απο τοτε σκεφτηκα πολλα πραγματα. καταλαβα οτι εμπιστευομαι παρα πολυ ευκολα και αυτο οφειλετε στο οτι δεν μπορω να καταλαβω γιατι καποιος να θελει το κακο σου. ομως δεν λειτουργει ετσι ο κοσμος. οταν καποιος καταλαβει οτι λειτουργεις ετσι, καποια στιγμη θα αρχισουν να σε εκμεταλλευονται. γιατι ουσιαστικα ειμαι αφελης.σκεφτηκα μετα τις σχεσεις που εχω κανει. σε ολες ομως την τυπισσα για καποιο ανεξηγητο για μενα λογο την ειχα θεοποιησει. οτι δεν εχει κανενα αρνητικο και οποτε πηγαινε κατι στραβα κατηγορουσα τον εαυτο μου. πχ μια πρωην μου, μου ειχε ριξει κερατο και αντι να θυμωσω κατηγορουσα τον εαυτο μου οτι για να το κανει δεν ειμαι αρκετα καλος. και την αθωωσα μεσα μου. μια αλλη ενω μου φεροταν σαν να ειμαι ενα τιποτα παλι το ιδιο πραγμα, για να τα λενε θα εχουν δικιο. ειχα φαει ολη την ψυχολογικη κακοποιηση και φοβομουν να πω το παραμικρο. μια αλλη μου ελεγε απο τη πρωτη στιγμη που τη γνωρισα ψεματα. ποτε δεν τα αμφισβητησα μεχρι που χωρισαμε και δεν εβγαζαν κανενα απολυτως νοημα οι ιστοριες.απο τοτε που καταλαβα πως λειτουργω ετσι, φοβαμαι παρα πολυ τους ανθρωπους. νιωθω οτι θελουν το κακο μου. επισης φοβαμαι παρα πολυ να αλλαξω. αν τυχον ερθει η στιγμη που θα γνωρισω εναν αξιολογο ανθρωπο και δεν τον εμπιστευτω, δεν ειναι ασχημο?