ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...όπως ο περισσότερος κόσμος έχω προβλήματα που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Άνεργη, χρέη που συνεχώς αυξάνονται και αδυνατώ να πληρώσω, φως στον ορίζοντα πουθενά, το μέλλον εντελώς αβέβαιο, με συντηρεί η μητέρα μου (δηλαδή μένω μαζί της και μου προσφέρει το φαγητό και πληρωνει και τους λογαριασμούς του σπιτιου που μενουμε, δεν είμαι πολυέξοδη-ποτέ δεν ήμουν). Δεν καπνίζω, δεν βγαίνω, δεν πίνω, δεν κάνω τίποτα που να προκαλεί έξοδα. Ακομα και τους λιγους φιλους που ειχα τους χανω σιγα σιγα μιας και δεν μπορω να ακολουθω σε τιποτα. Ηλικία τριανταφεύγα, προσόντα και εργασιακή εμπειρία πολλά. Διαρκής αγώνας συνεχώς. Απογοητευση μεγαλώνει και τις μερες αυτες με αυτα που γίνονται διαπιστωνω οτι εφτασα τελος δρομου που ειναι αδιεξοδο. Δεν ξερω τι να κανω, δεν ξερω πως μπορω να αλλαξω την οψη του νομισματος. Μια ζωη με θυμαμαι να αγωνιζομαι, να σπουδαζω, να δουλευω (ακομη και παραλληλα με σπουδες) και στην τελικη δεν εχω ευχαριστηθει τιποτα (γιατι δεν μπορουσα οχι γιατι δεν ηθελα). Και φτανεις μια μερα με προβλήματα υγειας που πρεπει να αντιμετωπισεις και εισαι ανασφάλιστη. ειλιρκινα παιδια βαρεθηκα. Βαρεθηκα ολες οι προσπαθειες μου να πηγαινουν στραφι. Βαρεθηκα να ευδοκιμουν διπλα μου οι τυχεροι, οι βισματιες, οι εχοντες γνωριμιες. Με αγχωνει τι θα απογινω. Βαρεθηκα να κλαιω. Και βαρεθηκα να αντιμετωπιζω καθε φορα τα ιδια που ξεμενω απο δουλεια. Γιατι εμενα η κριση με ειχε πιασει και τοτε που δεν ειχε αγγιξει τον πολυ κοσμο. Ειλικρινα ξερω οτι οι περισσότεροι αντιμετωπιζετε παρομοια ή και χειρότερα. Πνίγομαι. Σιχαθηκα. Και να εχεις και τον καθε μαλακα να σε ρωτα γιατι δεν βρισκεις μια σχεση, ποτε θα παντρευτεις, ποτε θα κανεις οικογενεια, οτι μεγαλωσα και περνα η ηλικια, αφου ολοι γυρω σου εχουν προχωρησει, γιατι εσυ δεν κοιτας καθολου αυτο το κομματι. Εκει τι να απαντησεις; "Ρε μαλακα δεν βλεπεις οτι δεν εχω μελλον; δεν βλεπεις οτι δεν μπορω να προσφερω τιποτα σε καποιον αλλον; δεν βλεπεις οτι δε θα μπορουσα να πληρωσω ουτε ενα καφε; δεν βλεπεις οτι δεν ζω; δεν βλεπεις οτι ειμαι ανασφαλιστη; να εχω και ενα παιδι ανασφαλιστο; δεν βλεπεις οτι μεσα σε λιγοτερο απο χρονο ασπρισαν τα μαλλια μου; να εχω διπλα μου ανθρωπους για να τους περνω και αυτους στο λαιμο μου με τα προβληματα μου; δεν μπορω να προσφερω τιποτα σε κανεναν. πλεον ουτε ενα χαμογελο δεν μπορω να προσφερω." "Με ρωτησατε εαν θελω να ερωτευτω; ναι θελω, ναι μου λειπουν ολα αυτα. Με ρωτησατε γιατι με το που θα μου δειξει καποιος ενδιαφερον ακομη και να μου αρεσει κανω τα παντα να τον αποφυγω γιατι ξερω την ανικανοτητα μου να ανταποκριθω;". Εχω διαχειριστει σε αρκετο βαθμο το οτι ειμαι αποτυχημενος σαν άνθρωπος απο τοτε που κανω και αλλες δουλειες για να επιβιωσω και οχι οτι αφορα τις σπουδες μου και τα ταλεντα μου ή οτι μου αρεσει, αλλα το οτι πια δεν βρισκω ουτε ετεροαπασχοληση δεν ξερω σε τη λιστα πια να με βαλω. Προφανως ο καθενας μας κουβαλει τα δικα του. Προφανως ολοι εχουμε προβληματα. Αλλα βρε παιδια ειμαστε μερικοι που μας εχουν μουτζωσει εντελως μαλλον...Πλεον αν και εχω εμπειρια στις δυσκολιες τωρα με τα χρονια και το πολυ φορτο κουραστηκα και δεν ξερω πλεον πως να τα αντιμετωπισω. Μακαρι να μπορεσω να αντεξω ενα χρονο ακομη να τελειωσω το μεταπτυχιακο που κανω (το δευτερο ειναι αυτο) και εαν βρω μια κουτσοδουλεια (γιατι τετοιες υπαρχουν μονο πλεον) να την βγαλω και θα την κανω και οπου βγει. Εξωτερικο. Οσο και να μην θελω οσο και να με πονα. Οχι η Ελλαδα δεν θα μου λειψει, μονο οι κοντινοι μου ανθρωποι.Στο διαολο ολα...Μπουχτησα...Συγνωμη για το σεντονο. Απλα ηθελα να ξεσπασω.