ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα..πρεπει να εχω κλεισει 2 βδομαδες που ειμαι σπιτι χωρις να εχω βγει για εστω για ενα καφε να ανταλλαξω δυο κουβεντες σαν ανθρωπος επειδη πολυ απλα κουραστηκα να κυνηγαω τις "φιλες" μου. Γενικα σαν ανθρωπος εχω περασει πολλα αλλα παντα ειμαι η ψυχη της παρεας οπου κ αν βρεθω,παντα χαμογελαστη,ακουω προσεκτικα τους αλλους,προσπαθω να συμβουλευσω,να στηριξω τις επιλογες των "φιλων" μου,να ειμαι διπλα τους,να κανονιζω/οργανωνω απο εναν απλο καφε εως κ ενα ταξιδι κ αλλα πολλα που προσφερω απλοχερα χωρις ζηλειες και εγωισμους..γιατι οι φιλοι ειναι η οικογενεια που επιλεγουμε και οι ανθρωποι που δινουν νοημα στο "για παντα". Εχω κουραστει πλεον ομως στα 21 μου να συγχωρω,να δινω ευκαιριες,να προσπαθω τοσο πολυ για ανθρωπους που τελικα δε θα σηκωσουν το τηλεφωνο να δουνε εστω αν ειμαι καλα. βαρεθηκα να ειμαι εγω το στηριγμα ολων,να αποδεχομαι τα ελλατωματα τους κ τις ιδιοτροπιες τους,να ειμαι εκει οταν με χρειαζονται,να προσπαθω να τους κανω να ξεχνιουνται μεσα στα προβληματα που εχουν..δε βλεπω οτι κανω κατι σπουδαιο γιατι το θεωρω αυτονοητο οταν αγαπας πραγματικα ενα φιλο σου να θες να τον βλεπεις χαρουμενο κ να κανεις οτι περναει απο το χερι σου. Εχασα τον μπαμπα μου περυσι ξαφνικα απο καρκινο και ενω χρειαζομουν χρονο να συνελθω,να θρηνησω,να κλαψω,να ξεσπασω..ακομα κ σε αυτη τη στιγμη οι "φιλες" μου συνεχισαν να εχουν τις ιδιες απαιτησεις,να μην προσπαθουν να συντηρησουν τη φιλια μας και βρεθηκα ενω αντιμετωπιζα αυτη τη σημαντικη απωλεια απο τη ζωη μου, για αλλη μια φορα εγω να ειμαι διπλα τους,να ακουω καθε προβλημα τους,ακομα κ να τις κανω να γελανε. Δεν προλαβα να παρω χρονο για τον εαυτο μου γιατι πολυ απλα οι "φιλες" μου θα απομακρυνονταν κ μετα θα σπαγαμε με τη δικαιολογια "χαθηκαμε". Οχι δεν ειναι ετσι τα πραγματα..οταν εισαι πραγματικος φιλος προσπαθεις να καταλαβεις τον αλλον κ το σημαντικοτερο επιθυμεις να περνατε χρονο μαζι, να κανετε τη σχεση σας ολο κ πιο δυνατη .Απο μικρη φανταζομουν οτι καποια στιγμη θα εχω μια μεγαλη παρεα κοριτσιων οπου δε θα επικρατει ο εγωισμος,η ζηλεια,το "θαψιμο"..θα υπαρχουν γελια,στιγμες χαρας κ φυσικα οπως ολες οι ανθρωπινες σχεσεις θα υπαρξουν κ διαφωνιες αλλα οταν υπαρχουν αληθινοι δεσμοι αγαπης παντα οσο κ αν τσακωθεις με τον φιλο σου μετα υπαρχει η καλη διαθεση να τα συζητησετε ωριμα κ να βρειτε μια λυση που θα σας φερει ξανα κοντα. Μεγαλωνα, απογοητευομουν απο τις φιλικες σχεσεις που ειχα κι ελεγα νταξει μικρη ειμαι θα γνωρισω κ αλλα ατομα..τωρα ομως εχω φτασει 21 χρονων χωρις καμια ουσιαστικη φιλη..παω σχολη συνανταω τις γνωστες μου,παμε για κανα καφε αλλα μεχρι εκει. Ειμαι κοινωνικη,ανοιχτη σε γνωριμιες αλλα οσο μεγαλωνω βλεπω ποσο πιο δυσκολο ειναι να δεθεις με καποιον γνωστο κ να περασετε ατο σταδιο του πραγματικου φιλου. Οι περισσοτεροι εχουν ηδη παρεες σταθερες κ αρκουνται στο "παμε για ενα καφε" ανα δυο βδομαδες..δε τους κατηγορω,ειναι οτι πιο ομορφο να εχεις μια σταθερη παρεα κ να κανεις πραγματα μαζι τους κ να σου αρκουν οαα σου δινουν. Η τελευταια μου "κολλητη" απομακρυνθηκε λιγο πριν τα χριστουγεννα γιατι δεν ηταν καλα ψυχολογικα, προσπαθησα να τη στηριξω να ειμαι διπλα της αλλα δε με αφηνε..θα της ελεγα να βγουμε να κανουμε πραγματα και με το ζορι βγαιναμε περναγαμε τελεια γελαγαμε αλλα μετα παλι επρεπε να τη κυνηγησω. Επισης εχει μια κολλητη εδω κ 10 χρονια κ προτιμουσε να ειναι μαζι της παρα με μενα..κουραστηκα να την περνω μονο εγω τηλ,μονο εγω να κανονιζω να βγουμε,να γκρινιαζει για τα παντα,να απομακρυνεται για 2 βδομαδες κ μετα να μου μιλαει σαν να μην εχει συμβει τιποτα..δεν ειναι διπλα μου σε πολλες δυσκολες στιγμε; που περναω κ παρολα αυτα καθε φορα που μου μιλουσε την αντιμετωπιζα με χαμογελο κ προσπαθουσα απο την αρχη να τη προσσεγισω..αλλα κουραστηκα..αυτα τα Χριστουγεννα ηταν ενα μεγαλο χαστουκι για μενα..να βλεπω συνεχεια γνωστους μου εξω να βγαινουν,να περνανε ομορφες στιγμες με φιλους τους κ εγω να εχω καταφερει να παω με το ζορι για ενα απλο καφε με την "κολλητη" μου..δυο βδομαδες κλεισμενη σπιτι καποιες στιγμες παω να τρελαθω απο τις σκεψεις..σκεφτομαι τι μπορει να κανω λαθος,που να φταιω..οπως σημερα δεν εχω καταφερει να κοιμηθω,ειναι ξημερωματα κ εγω εψαχνα στο ιντερνετ για φορουμς που να μπορω να βρω καποιον να μιλησω..Απο τη μια ντρεπομαι πολυ που καθομαι κ γραφω ολα αυτα,που καταντησα να ψαχνω στο ιντερνετ τροπους να βρω φιλους αλλα απο την αλλη δεν μπορω αλλο να διαχειριστω αυτη τη μοναξια. Ξερω τα καλα κ τα αρνητικα μου σαν ανθρωπος, και αν ειναι να χασω τους παντες επειδη ειμαι ειλικρινης και τα λεω ευθεως τοτε ας τους χασω. Οσον αφορα αγορια φιλους..ειχα καποιους πολυ καλους αλλα μετα απο καποιο διαστημα μου ελεγαν οτι με βλεπουν διαφορετικα κ δεν μπορουν να αρκστουν στο φιλικο..Τελοςπαντων ελπιζω να μη σας κουρασα..ειμαι 21, ειναι 6 το ξημερωμα κ γραφω εδω μεσα για να ξεσπασω καπως..μιας κ δε μπορουσα να κοιμηθω απο τη στεναχωρια κ τις σκεψεις..Ευχομαι να βρουμε ολοι καποια στιγμη εστω εναν πραγματικο φιλο που να γινει οικογενεια μας..γιατι οτιδηποτε κ να εχεις σε αυτη τη ζωη αν δεν το μοιραζεσαι με ανθρωπους που αγαπας τοτε δεν εχει καν αξια..το email μου ειναι αυτο [email protected] μπορειτε να μου στειλετε να γνωριστουμε οποια κοπελα ειναι στην ιδια κατασταση με μενα..να προσεχετε τους εαυτους μας γιατι καλως ή κακως μονο εμας εχουμε..φιλακια