3.9.2012 | 07:49
είμαι 22.
οι γονείς μου δε μ'αγαπάνε. απλά με ανέχονται. το βλέπω στα λεγόμενα τους. Δε με συμπαθούν. Απλά προσπαθούν να συνεννοουνται μαζί μου σα να είμαι αναγκαίο κακό. Σαν κάποιος συνάδελφος που θα βλέπουν στο ίδιο γραφείο κάθε μέρα. Όταν για κάποιο λόγο τσακωθούμε μου καταλογίζουν τα χειρότερα κίνητρα και μου λένε άσχημα πράγματα σα να τα μαζεύουν από καιρό. Δεν είναι μια διαφωνία που περνάει. Νιώθει κανείς άλλος έτσι? Δε μιλάω για εφηβείες που πάντα αλλιώς τα βλέπεις τα πράγματα απ'ότι είναι.
