ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απλά ήρθα εδώ γιατί θέλω να πω κάτι που δε μπορώ να το πω πουθενά αλλού. Είμαι ερωτευμένη. Όπως τότε. Σα να μη πέρασε μια μέρα. Σα να μη χαθήκαμε ποτέ. Είναι το ίδιο. Γαμώτο. Νόμιζα ότι είχε περάσει. Τόσα χρόνια απουσίας, νομιζα ότι θα έπαιζαν ρόλο. Νιώθω το αίμα στις φλέβες μου να κυλάει και την καρδιά μου να χτυπά. Είμαι ζωντανή. Νιώθω ξανά 20. Νιώθω ότι θέλω τόσο πολύ να αφεθώ. Θέλω να το ζήσω. Θέλω να φύγω μαζί του και να μη μας βρει κανείς. Να μη με νοιάζει για τίποτα. Ούτε πρέπει, ούτε γιατί. Είναι ο ανεκπληρωτός μου έρωτας. Κολλάω όταν του μιλάω και γελάω πολύ. Είναι σα να μείναμε στο τότε, σα να συνεχίζει από εκεί που έμεινε. Από εκείνο το βράδυ. Με εκείνο το διαπεραστικό κρύο. Σε εκείνη την χλωμή πόλη. Πόσο περίεργο. Ξενυχτάμε στο τηλέφωνο μαζί, με μουσική και τσιγάρο, όπως τότε. Πάντα σιωπηλοί. Από δισταγμό. Από έρωτα. Γαμώτο. Δε μπορώ να μην τον σκέφτομαι. Και ξαφνικά τόσα γιατί εξαφανίζονται. Και εκείνο το χαμόγελο του το ερωτεύομαι απ΄την αρχή. Και μας φαντάζομαι σε έναν απέραντο δρόμο, μεσα σε ένα ανοιχτό κόκκινο αμάξι, κάπου στο Τέξας, μακριά από όλους, σαν φυγάδες σε ταινία Ταραντίνο. Γεμάτοι από έρωτα, από καύλα, να χανόμαστε μαζί στο άπειρο...