"υπάρχουν μέρες που φτάνω και τις 10 ώρες δουλειάς": Τυχαίνει κάποιες φορές να φτάνω και τις 16-18 ώρες. Και τελειώνει ο καφές και τα πάντα είναι κλειστά! Παντού συμβαίνει αυτό. Θεωρώ οτι το βασικό σου πρόβλημα είναι οι χαμηλές αποδοχές που δημιουργούν άσχημη ψυχολογία. Η πίεση που έχεις από όλη αυτή την κατάσταση και που δε μπορείς να εκτονώσεις με κάτι που σε ευχαριστεί. Και το να είσαι χαμηλών τόνων δε σε βοηθάει καθόλου. Πρέπει να αρχίσεις να απαιτείς. Για αρχή προσπάθησε να εξοικονομήσεις χρήματα και να αυξήσεις λίγο το εισόδημά σου. Θα μπορούσες να κάνεις τα εξής:- Ξεκίνα να ψαχνεις για δουλειά στον τομέα που έχεις τη μεγαλύτερη εμπειρία. Όπου σε καλέσουν για συνέντευξη, εκμεταλλεύσου τις ημέρες άδειας που δικαιούσε από τη δουλειά σου, αν θέλουν πρωί οι άλλοι.- Μάθε πως πληρώνεται το αντικείμενο που δουλεύεις. Τις ανώτατες αποδοχές. Και ξεκινάς απο εκεί και λίγο παραπάνω. Μην πηγαίνεις ποτέ παρακλητικά σε μια συνέντευξη. Πλασάρεις - πουλάς τον εαυτό σου. Άρα απαιτείς. Και έτσι δείχνεις αξία. - Ανάλογα με το πως πηγαίνει η έρευνα εργασίας, ζήτα από τον εργοδότη σου αύξηση. Αποφασιστικά. Όχι παρακλητικά. Στις κλασσικές δικαιολογίες οτι υπάρχει οικονομική δυσκολία, απάντησε οτι σου προτείναν θέση με αποδοχες που του ζητάς. Και δεν κατεβάζεις το βλέμμα ποτέ.- Μετά τη δουλειά πήγαινε πιες ένα καφέ όποτε μπορείς και μη σκέφτεσαι τα της δουλειάς. Μην κλείνεσαι σπίτι. Και να μη σε νοιάζει τι λέει ο καθένας. Μια χαρά είναι ο καφές και μόνη σου και έχει την ίδια γεύση. Θα βρεις αρκετά με πολύ χαμηλή τιμη καφέ. - Αν είσαι με ενοίκιο στόχευσε σε μείωση τουλαχιστον 50 ευρώ αλλά ξεκίνα από τα 100 ή 150. Πες του ιδιοκτήτη οτι δυσκολεύεσαι αλλά θέλεις να είσαι συνεπής. Αυτό λειτουργεί πάντα θετικά. Πρότεινέ του και μαύρα ή ένα μεγάλο μέρος μαύρα. Και να είσαι απαιτητική. Δείξε πρόθεση να φύγεις αν αρχίσει τα κλασσικά. - Μίλα με το διαχειριστή να αναλάβεις την καθαριότητα της πολυκατοικίας! Εξήγησέ του οτι δυσκολεύεσαι. Χωρίς ντροπές. Δεν είσαι η μόνη. Και οι κοινόχρηστοι χώροι δε θέλουν πολύ χρόνο. Θα έχεις εύκολο έξτρα εισόδημα 40-60 ευρώ. Και αψορολόγητο. -Ρώτα το διαχειριστή αν μπορείς να αναλάβεις κάτι άλλο στην πολυκατοικία. Η να ενημερώσει και άλλους οτι θέλεις δουλειά. Ίσως επισης να υπάρχουν και οικογένειες που να χρειάζονται κάποια εξυπηρέτηση (πχ φύλαξη παιδιών για κάποιες ώρες, κυρίως σκ, κάποιες φορές). - Ψάξε τι επιδόματα δικαιούσαι. Σίγουρα δικαιούσαι. Μίλησε και με ένα λογιστικό γραφείο. Την πρώτη επίσκεψη δεν τη χρεώνουν. Μετά το βλέπεις και ανάλογα κάνεις. - Εκμεταλλεύσου κάποιο ταλέντο σου αν έχεις ή την επαγγελματική σου εμπειρία για να αναλάβεις κάποιες δουλίτσες μόνη σου. Έστω και με πολύ λίγα λεφτά, ανάλογα πάντα με τις ώρες. Να υπολογίζεις και τον ελεύθερο χρόνο σου. Ίσως η αλλαγή κύριας δουλειάς αλλά με λιγότερες ώρες σε εξυπηρετήσει καλύτερα σε αυτό. - Στο άμεσο μέλλον εξέτασε και το ενδεχόμενο αλλαγής σπιτιού. Λιγότερα τετραγωνικά και πολυκατοικία με πολλά διαμερίσματα είναι πάντα πιο συμφέρουσα λύση και θα εξοικονομείς χρήματα. Ειδικά αν υπάρχει και ηλιακός το κέρδος είναι μεγαλύτερο. - Προσπάθησε μόνη σου να διαθέτεις λίγο χρόνο ώστε να βελτιωθείς στο αντικείμενό σου. Κάνε και άνοιγμα σε άλλα αντικείμενα (πχ υπολογιστές που ζητάνε παντού). Το ιντερνετ έχει τα πάντα. Αυτά για αρχή. Σκέψου, απαίτησε και μη συμβιβάζεσαι. Την τύχη μας τη δημιουργούμε μόνοι μας.
21.5.2019 | 17:33
Είμαι εξαντλημένη
Με δουλειά... χωρίς ζωή όμως. Μερικές φορές νομίζω οτι δουλεύω μόνο για να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου και υπάρχουν μέρες που φτάνω και τις 10 ώρες δουλειάς για πολύ λίγα λεφτά. Ούτε λόγος για προσωπική ζωή για ένα καφέ ένα σινεμά κάτι που θέλω να κάνω. Κάποιους μήνες δε μπορώ να πληρώσω ούτε τις υποχρεώσεις μου ειδικά το χειμώνα. Κάθομαι σπίτι πότε κλαίω πότε προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα... ούτε ελπίζω σε τίποτα πια. Μόνη μου στα 37 χωρίς όνειρα χωρίς μέλλον χωρίς σύντροφο χωρίς φίλους αφού δεν μπορώ να ακολουθήσω σχεδόν ποτέ σε κάποια έξοδο. Και όλοι με έχουν απομακρύνει εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Ξέρω δε φταίνε δύσκολα περνάνε και αυτοί. Ναι θα πείτε κάνε το ένα κάνε το άλλο πήγαινε βόλτα γυμναστήριο ναι όλα καλά. Ε όχι δεν είναι καλά. Ούτε θα είναι ποτέ. Γιατί δεν μπορώ να είμαι καλά αν δε μπορώ να ζήσω. Ούτε να κάνω βόλτες μόνη μου σαν την τρελή μπορώ συνέχεια. Δηλαδή πόσο; Ούτε να κλαίω μπορώ όλη την ώρα - δεν έχω άλλα δάκρια πια. Είμαι πολύ χαμηλών τόνων και πλέον γίνομαι και εσωστρεφής. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω να δουλεύω και να ζω έτσι. έχω φτάσει στα όρια μου. Διαβάζω συχνά κάποιες εξομολογήσεις και ζηλεύω που τα περισσότερα προβλήματα είναι αν κάποιος σε κοίταξε αν σου έκανε λαικ αν σου απάντησε σε μήνυμα αν του άρεσε το στόρυ σου αν αν αν. Δεν θέλω να σας φορτώνω και τα δικά μου - έχετε και εσείς τα δικά σας. Αλλά αφού δε μπορώ να μιλήσω σε κανένα τα γράφω εδώ. Μήπως και κάποιος άλλος είναι στην ίδια κατάσταση... μήπως δεν είμαι η μόνη...
4
