ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα τελευταία χρόνια πέρασαν πολύ γρήγορα χωρίς να κανω τίποτα ουσιώδες για εμένα την ζωή μου και τη δουλειά μ. Έφτασα ομως σε ένα σημείο που δεν ειχα επιλογή. Ήμουν με ενα χαρτί από ενα ΙΕΚ κιόλας για μια ειδικότητα που δεν με ενδιέφερε καν. Αυθόρμητα πήγα και γράφτηκα σε μια σχολή που μου άρεσε από παλιά αλλά όλοι στην οικογένεια ήταν αντίθετοι. Το κανω κρυφά από όλους σχεδόν. Δουλειά φυσικά δεν ειχα αλλά μεσα σε μια εβδομάδα βρήκα (φυσικά με αρκετά παραφουσκωμενο βιογραφικό, αλλά ήμουν αποφασισμένος να βρω). Πλέον δουλεύω 6 στα 7 με πολύ καλά ωράρια και έχω μια σχολή που πλέον έχω ερωτευτεί κάθε κομμάτι της. Μέσα σε αυτά έχω σχέση που με κάνει πολύ ευτυχισμένο και είμαι ερωτευμενος και αρκετά μεγάλο κοινωνικό περίγυρο (Ενώ τα τελευταία χρόνια ειχα επιλέξει να χαθώ από όλους). Οπότε είμαι ευτυχισμένος. Δεν Είμαι;Υπάρχει αυτό το κενό μέσα μου. Ίσως είναι απληστία γιατί αυτή την στιγμή έχω τα πάντα. Παρα πολλά πράγματα που κάποι στερούνται. Αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω πως χάνω τον εαυτό μ. Όλη η ενέργεια που είχα να αλλάξω τον κόσμο. Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα έχουν χαθεί. Όλοι έλεγαν πως είμαι φωτεινός άνθρωπος. Το πίστευα κ εγώ είναι η αλήθεια. Αλλά νιώθω πως έχω χάσει αυτό το κομμάτι μου. Φταίει το ότι μεγάλωσα? Το ότι ηρθε η πραγματικότητα και με χτύπησε?