ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 ετών και νιώθω απίστευτα μόνη...Έχω ξεκόψει με την παρέα μου που ήμασταν χρόνια φίλοι, λόγω μιας παρεξήγησης και βγαίνω κυρίως με 2-3 κοπέλες και με το αγόρι μου.Τελευταία, όμως, δεν βγαίνω σχεδόν καθόλου...Βγαίνω με το αγόρι μου όσο πιο συχνά γίνεται (έχει και αυτός την δουλειά του, τους φίλους του) και με τις φίλες μου ελάχιστα.Νιώθω ότι η μία με θεωρει ξενερωτη, οπότε με αποφεύγει ξεκάθαρα, η αλλη, οκει, έχει και αυτή δουλειές και την 3η συνεχώς την κυνηγάω για να βγούμε και είτε βαριέται, είτε κάνει κάτι άλλο, είτε μου το ακυρώνει τελευταία στιγμή. Ίσως φταίω εγώ, δεν ξέρω, αλλά αλήθεια έχω κουραστεί. Με το αγόρι μου είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί και τελευταία τσακωνόμαστε συνεχώς, διότι από καιρό έβλεπα οτι σε αυτήν την σχέση εγώ έδινα περισσότερα από ο,τι μου έδινε εκείνος και κάποτε ίσως αυτό να μην με ενοχλούσε, μιας και δεν απαιτώ να "εισπράττω" ο,τι "δίνω" στον άλλον και ειδικά όταν αυτός ο άλλος είναι ο σύντροφός μου.Απλώς τελευταία, βλέπω ότι ίσως δεν τραβάει άλλο και πρέπει να το τελειώσω.Παίζει πολλά γκειμς με τους φίλους του και νιώθω κάπως ότι δεν με καταλαβαίνει...Αν τον χρειαστώ για παρέα σε κάτι που ίσως να με αγχωνει να το κάνω μόνη μου (πχ γιατρό) δεν θέλει να κλείνω ραντεβου πρωί γιατί δεν θα έρθει και ας του εξηγώ ότι δεν γίνεται πιο αργά. Θεωρεί ότι τον καταπιεζω γιατί θέλει να κοιμηθεί.Απλώς νιώθω πραγματικά μόνη και δεν ξέρω πως τα έχω κάνει τόσο σκατα, αλήθεια.Περνάνε οι μέρες και μένω μέσα με τις πιτζάμες χωρίς να βγαίνω (ειδικά τα σκ που δεν έχω και σχολή). Νιώθω ότι δεν έχω ζωή και απλα αφήνω τις μέρες να περνάνε...Ξυπνάω το πρωί, ξέρω ότι δε θα κάνω τίποτα μέσα στην μέρα και περιμένω το βράδυ για να κοιμηθώ. Γνωρίζω πως ίσως χρειάζομαι ψυχοθεραπεία (έκανα άλλωστε για κάποια χρόνια για άλλον λόγο), αλλά αυτήν την περίοδο δεν μπορώ να το υποστηρίξω οικονομικά. Απλά νιώθω σκατα. Αυτό. Απλά να βρω μια δουλειά κάπου τελείως μακρυά από εδώ και να εξαφανιστω από όλους...Είμαι η μονη;