ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 33 χρονών και πάσχω από μανιοκατάθλιψη. Ναι, λοιπόν, ύστερα από αρκετό καιρό μπορώ να το παραδεχτώ έστω και ανώνυμα! Έχω διαγνωσθεί ως μανιοκαταθλιπτική από τα 21 μου. Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι αυτή η ασθένεια, οπότε θα προσπαθήσω να το εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ. Όταν κάποιος έχει μανιοκατάθλιψη περνάει από φάσεις που νιώθει άσχημα, δεν έχει διάθεση να κάνει τίποτα και ακόμα και η πιο απλή δουλειά του φαίνεται βουνό. Περνάει αυτό που πάνω κάτω καταλαβαίνουμε όλοι ως κατάθλιψη. Όμως,η μανιοκατάθλιψη έχει και ένα άλλο σκέλος. Ο μανιοκαταθλιπτικός θα βιώσει και μια άλλη εμπειρία. Είναι αυτή που σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να πετύχεις τα πάντα, ότι το μυαλό σου κατεβάζει τις πιο ευφάνταστες ιδέες, ότι τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει. Ζεις μια έκσταση. Που όμως δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα με όποια συνέπεια μπορεί αυτό να έχει. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πραγματικά πρόκειται για μια δύσκολη ασθένεια, και για τον ίδιο που τη βιώνει, αλλά και για τους αγαπημένους του. Αυτό όμως που με ταλαιπώρησε εμένα πιο πολύ απ' όλα ήταν το τι θα σκεφτεί ο κόσμος. Ο κοινωνικός ρατσισμός και το στίγμα. Με ταλαιπώρησε τόσο πολύ, ίσως περισσότερο και από την ίδια την ασθένεια αυτή καθ' αυτή, γιατί ήμουν αναγκασμένη να κρύβομαι συνέχεια. Από φίλους, γνωστούς ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Κανείς δεν καταλάβαινε τι μου συμβαίνει και εγώ έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί να μου κολλήσουν τη ταμπέλα "η τρελή". Όμως πρόσφατα το εξομολογήθηκα σε μία φίλη. Αυτή το εκτίμησε πολύ κι εγώ ένιωσα ότι αρχίζω να συμφιλιώνομαι με αυτό που μου έχει συμβεί. Ακόμα και αυτό το ανώνυμο κείμενο είναι μια νίκη για μένα. Γιατί μπορώ να φωνάξω: Είμαι μανιοκαταθλιπτική. Έχω διπολική διαταραχή. Και να μη με νοιάζει και πολύ τι θα σκεφτείτε... ;-)